Mythisch

De moord op Commendatore is voor mij een typische Murakami-ervaring: je stapt een ogenschijnlijk gewone wereld binnen, en voor je het weet glijd je een droomachtig universum in waar ideeën tot leven komen en de werkelijkheid op losse schroeven staat.

Een schilder trekt zich terug in een huis in de bergen en vindt op zolder een mysterieus schilderij. Vanaf dat moment begint een reeks onverklaarbare gebeurtenissen – een klok uit een put, een klein mannetje dat zichzelf “de Commendatore” noemt, en een buurman met verborgen motieven. Maar Murakami draait het niet om spanning of verklaringen. Wat telt, is de vraag wat werkelijkheid eigenlijk is – en of verbeelding niet evengoed écht kan zijn.

Wat ik sterk vond, is dat het boek geen sluitende antwoorden biedt. Niet alles hoeft opgelost. Wat je gelooft, blijkt minstens zo belangrijk als wat je weet. Dat is bevrijdend. Het voelt bijna filosofisch: je mag verdwalen in dit verhaal, precies zoals je ook in het leven niet altijd alles hoeft te begrijpen.

Een mythisch, gelaagd boek dat blijft nazinderen – en dat je eraan herinnert hoe waardevol het onverklaarbare kan zijn (deel 1 en 2)