Langdradig begin maar meeslepend einde

"Voor ik doodga" gaat over een 16-jarig meisje met leukemie, Tessa Scot. Het verhaal kwam traag opgang. Het grootste deel van haar dagen besteedde ze aan slapen. Ze wist dat ze niet meer lang te leven had en vond dat het leven daarom ook gewoon geen zin meer had. Maar een paar hoofdstukjes verder werd ze meegenomen in de positieve stemming van haar beste vriendin, Zoey, en besloot ze om een “bucketlist” te maken, alles wat ze wou doen voor ze dood zou gaan schreef ze op de muur van haar kamer. Eén voor één ging ze haar lijst af, ze zei een hele dag op alles “Ja”, ze had voor de eerste keer seks met een jongen die ze totaal niet kende en ook helemaal niet leuk vond en deed op één dag zoveel mogelijk illegale dingen. Maar het voelde niet echt alsof ze het leuk vond, voor mij leek het meer alsof ze dingen deed omdat ze dacht dat het zo hoorde. Zoey maakte meer plezier en alles leek wat op elkaar. Daardoor kwam er niets interessants bij. Pas toen Tessa haar buurjongen, Adam, leerde kennen werd het verhaal interessant en werd ze ook steeds gelukkiger. Ze werd voor de eerste keer verliefd en een heel nieuwe wereld ging voor haar open. Steeds werd ze gelukkiger en genoot ze meer en meer van het leven.

De manier hoe Jenny Downham je het verhaal laat beleven is toch speciaal. Eerst vond ik het helemaal niet interessant, toch werd ik verrast dat ik tegen het einde juist heel graag verder wou lezen. Na er even over nagedacht te hebben was het afstandelijke begin misschien juist wat de schrijfster wou creëren. Ze heeft zeker een eigen manier van schrijven, ze gebruikt ook veel beeldspraak en verwoordt alles heel mooi.

Het is zeker een speciale ervaring om het boek gelezen te hebben maar voor mij duurde het net wat te lang voor het meeslepend werd.