Recensie Open - een autobiografie

Ik wilde dit boek cadeau doen aan een vriend die tennist. Ik bleek echter niet de enige die op dit briljante idee was gekomen, en kon het boek dus weer in mijn tas stoppen. In de trein op weg naar huis sloeg ik het boek dan zelf maar open en raakt toch wel geïntrigeerd door Agassi's 'bekentenis' - direct al op de eerste bladzijde - dat hij tennis haat. Ik vond dat zo vreemd dat ik - geen tennisliefhebber, laat staan fan van Agassi - het boek maar ben gaan lezen. Hoe dat precies werkt, een topsporter die zijn sport haat, wordt in het boek niet helemaal duidelijk. Wat wel duidelijk wordt is dát hij de sport haat, en ook waarom.

Het boek is wat saai van opzet - op het eerst hoofdstuk na volledig chronologisch - en krijgt al snel de vorm van 'en toen deed ik mee aan dat toernooi, en toen raakte ik geblesseerd, en toen kwam ik weer terug, en toen deed ik mee aan dat andere toernooi etc.' Maar ja, dat is natuurlijk ook het leven van een topsporter. De belofte op de achterflap van een openhartige biografie wordt waargemaakt. De beschrijving van Aggasi's jeugd (en met name zijn vader) bevestigt alle vooroordelen over getalenteerde kinderen en hun te fanatieke ouders. Zijn relaties met Brooke Shields en later Steffi Graf
komen ook aan bod: de eerste staat er niet zo mooi op; alleen de beschrijving van zijn relatie met Graf is iets te Amerikaans (erg zoet) (volgens mij is hij over haar (nog) niet heel erg openhartig, maar ja, ze zijn ook nog bij elkaar).

Alles bij elkaar een interessant boek - zelfs voor een tennisleek. Geen grootse autobiografie, maar bij vlagen wel erg openhartig/pijnlijk. En een mooie illustratie van de idiotie van topsport.