Recensie American psycho

Hoewel hoofdpersoon Patrick Bateman een psychopaat is - een die de meest gruwelijke avonturen beleeft -, is American Psycho eerder een satire op de jaren 80 dan een horrorstory a la Silence of the lambs. Voor die satire gebruikt Ellis enkele stijlmiddelen waar de lezer tegen moet kunnen. De eindeloze herhalingen van welke merkkleding de personages nu weer dragen en in welke restaurants ze nu weer eten zijn stomvervelend, maar tegelijkertijd confronteren ze de lezer met de oppervlakkigheid van de jaren 80. Dezelfde dubbelzinnigheid geldt voor het geweld in het boek: enerzijds is het gruwelijk, anderzijds is het zo over the top dat het ronduit grappig wordt. Het boek zit sowieso vol vreselijk grappige scènes: wanneer Bateman Tom Cruise tegenkomt in de lift naar zijn appartement (ze wonen in het zelfde appartementencomplex) complimenteert hij hem met zijn rol in 'Bartender', waarop Cruise hem moet corrigeren dat die film toch echt 'Cocktail' heet.

Het boek werd ook verfilmd, met Christian Bale in de rol van Patrick Bateman. Het belangrijkste verschil tussen het boek en de film is de snelheid. In de film wordt e/e/a aanzienlijk ingekort, waardoor de kijker – in tegenstelling tot de lezer – af en toe het gevoel krijgt getuige te zijn van een verhaal. De film moet het wel doen met minder seks en geweld.