Leuke opzet maar te veel uitweiding

De tweede roman van de psychologe Ayelet Gundar-Goshen begon ik met veel enthousiasme te lezen. Het boek begon meteen met een dilemma. Wat doe je als je ’s nachts een illegale vluchteling dood rijdt en daarna door zijn vrouw wordt gechanteerd? Gechanteerd op zo’n manier dat je eigen huwelijk, gezin en jouw werk daar zwaar onder te lijden heeft. Gedurende het verhaal begon ik mij meer en meer te storen aan de interpunctie en de grote uitweiding over bepaalde onderdelen. Hierdoor werd het voor mij bij sommige stukken een opgave om mij door het boek heen te wurmen. De afleiding van het werkelijk verhaal werd dan te groot. Ze gebruikte een paar pagina’s om iets uit te leggen wat mijns inziens ook veel korter had gekund zonder afbreuk te doen aan de rode draad van het verhaal.
Daarentegen waren er ook enkele prachtige, vertaalde, zinnen waar te nemen. Zinnen met een geweldige opbouw en literair zéér hoogstaand.
Tevens kaart de schrijfster nogal want problematieken aan zoals geloof, vluchtelingenproblematiek, schuldgevoel, cultuur, macht en goed en kwaad. Een schrijfstijl waar ik enorm aan moest wennen.
Wellicht dat ik nu haar eerste boek ‘Een nacht, Markovitsj’ anders zal gaan lezen.
Toch nog een positief punt voor dit boek. Het laatste gedeelte van het boek was een heel stuk makkelijker te lezen. Niet te veel uitweidingen maar meer gestructureerd.
Alles meegenomen wil ik dit boek drie sterren geven. Een leuk bedacht concept (het doodrijden van een illegale vluchteling en dan gechanteerd worden door zijn vrouw) maar door het te veel uitweiden van bepaalde stukken is mijn algemene beoordeling niet meer dan gemiddeld.