Een ander leven

Bart Moeyaert slaagt er in Een ander leven opnieuw in om met schijnbaar eenvoudige woorden een wereld van gevoel op te roepen. Zijn taal is afgemeten, secuur, maar nooit afstandelijk. In tegendeel: elke zin draagt een lading die onderhuids schuurt en ontroert.

Het verhaal ontvouwt zich traag, als een kamer die je binnenstapt en waarvan je pas na enkele minuten de diepte en geheimen begint te voelen. De personages spreken zelden met grote woorden, maar in hun stiltes schuilt een oorverdovende waarheid. Moeyaert schrijft over familie, verlangen, schaamte en hoop – niet als thema’s, maar als levensadem.

Wat Een ander leven zo aangrijpend maakt, is hoe het de lezer zachtjes dwingt om stil te staan. Niet alleen bij het verhaal, maar bij zichzelf. Bij wat er had kunnen zijn, wat er misschien nog komt.