Vol verwachtingen begon ik aan het boek omdat de achterflap me echt aansprak. Na zo'n 100 pagina's zat ik echter nog steeds niet in het verhaal. Regelmatig moest ik pagina's opnieuw lezen omdat ik gewoon niet meer mee was, niet omdat het te moeilijk was, maar omdat het me niet meer kon boeien. Op het einde bleef ik op mijn honger zitten, omdat ik steeds maar hoopte dat het toch een beetje spannend zou worden, maar dit was niet het geval. Misschien heb ik het boek onbewust vergeleken met andere fantasie- en SF-verhalen (The Lord of the Rings, De Hongerspelen, Koepels...) waarin ik wel meteen werd meegezogen. Het boek deed me op sommige momenten denken aan de Chaos-trilogie waar de personages gedachten kunnen horen. Heeft de schrijfster zich hierdoor laten inspireren of is dit louter toeval? Of ligt dit genre me gewoon niet?