Voor liefhebbers van lijvige, poetische stijl

De Japanse Miyuki besluit het levenswerk van haar man voort te zetten en de laatste prachtige karpers die door hem zijn gevangen voor de keizer naar het keizerlijke paleis te begeleiden. Er wacht haar een hachelijke tocht door het Japanse landschap waarbij ze veel beproevingen zal moeten doorstaan.

Ik las dit boek afgelopen maand met mijn leesclub. Ik zou het zelf niet gekozen hebben omdat ik niet van vissen, nog minder van karpers, houd. En aan dat gevoel kon ik me geen moment onttrekken tijdens het lezen. Niet in het minst omdat deze schrijver zich bedient van de meest gedetailleerde beschrijvingen, van de details van de details. Soms heeft het iets aantrekkelijks wanneer een schrijver het verhaal laat schuren en een gevoel van ongemak opwekt. Gruwelijke details in een moordzaak, of onsmakelijke details uit ziekenhuis. Maar in dit boek schuurt het niet prettig.

De schrijver maakt er een sport van om zinnen van twintig regels of meer te schrijven die je welhaast dwingen om zo'n gedrochtelijke zin nogmaals te lezen om hem goed te begrijpen. Dat was mij te veel kunst en vliegwerk en te weinig verhalend schrijven. Vanaf een derde van het boek ben ik het gaan screenen in plaats van lezen. En ik was opgelucht toen het einde vandaag in zicht was. Ik heb het boek twee sterren gegeven omdat het wel verdienstelijk is hoe Didier Decoin talentvol speelt met de taal. Maar het resultaat als geheel heeft mij geen moment verheugd.