Onsympathiek van toon

Ik ben geen fan van Rosanne Hertzberger. Al langer niet, en dit boek heeft daar geen verandering in gebracht. Ik kan slecht tegen de in mijn beleving betweterige en onsympathieke toon waarmee zij, ook in haar columns, haar inzichten presenteert.

Ik heb het boek toch gelezen omdat ik al heel wat jaren het E-nummers boekje van Corinne Couget in de kast heb staan en regelmatig de app raadpleeg. Niet dat ik helemaal geen additieven eet, maar er zijn combinaties waar zowel ik als mijn kinderen last van krijg. Dus voor mij geen ode aan de E-nummers. Maar ik was wel nieuwsgierig waarom Herzberger wel een ode brengt. Het boek bleek leerzaam en daar hoopte ik op toen ik het meenam uit de bibliotheek en ook om die redenen heb ik het uitgelezen.

In een aantal gevallen zal een additief minder zijn schuldig dan wordt beweerd. Maar over de hele linie voelde het boek toch als een lobby voor de hedendaagse (gemaks)voedselproducent die het maar lastig heeft omdat de consument zich wijs heeft laten maken dat E-nummers breed genomen giftig zijn. Dus ze moeten zich in allerlei bochten wringen om de producten toch weer sympathiek te maken anders lopen de klanten weg. En dat vinden ze natuurlijk niet fijn.

Ze probeert dat beeld voor een heleboel E-nummers te weerleggen. En dat doet ze met een hoop scheikundige voorbeelden. Maar ze heeft mij niet overtuigd. En dat komt voort uit eigen ervaringen die haaks staan op haar uitleg. Ik heb bijvoorbeeld altijd last van het additief E621 en sinds ik dat mijd (en ik weet inmiddels onder welke dertig andere valse namen ze dit goedje in voedsel stoppen) heb ik veel minder klachten. Ze schrijft er ook niet bij dat de smaakversterker E621 je aanzet tot meer eten dan je normaal gesproken zou doen. Ik heb een kind waarbij de psoriasis welig tiert na het eten van de kleurstoffen E120, E133 en E104 en die het huis in een gasbel verandert na het eten van een Dr. Oetker pizza. Inmiddels bak ik ze zelf met verse ingrediënten, niets meer aan de hand. Om maar een paar voorbeelden te noemen. Wie is er hier nu gek?

Hertzberger maakt gehakt van alle food-goeroes en diëten. En meent dat bijna elke veranderende vorm in je eetpatroon die positief uitpakt vooral het placebo effect is, en dat het niet uitmaakt hoe je het doet, maar dat je je altijd beter voelt als je minder eet. Dat laatste zit wel wat in natuurlijk. Vooral het Paleo dieet, of lifestyle, komt zwaar onder vuur te liggen vanwege de hoge vleesconsumptie. Dat begeleidt ze dan wel weer met een interessant stukje geschiedenis over de ontwikkeling van mens vanuit de oertijd. In het laatste deel van het boek breekt de schrijver een lans voor vegetarisch en veganistisch eten vanwege de zware belasting op de planeet door de bio-industrie. Dat inzicht verraste me van haar.

Maar dit werd me duidelijk; Hertzberger wil vooral alles wetenschappelijk onderbouwd zien en anders is het onzin, kwakzalverij en geldklopperij. En ze hanteert een pinnige, prikkerige stijl om dat te verwoorden. Of je het eens bent met de inhoud of niet, het boek is wel goed geschreven, zij het her en der wat technisch. Dus je moet het leuk vinden wat te leren van non-fictie. En dan kan dit boek je kennis verrijken. Want het blijft goed om met een open blik naar de dingen te kijken.