Een hartverwarmend verhaal over hoop en vriendschap in een concentratiekamp

Ik heb al een paar boeken gelezen over WW II maar toch wist Het Rode Lint me nog aangenaam te verrassen want ik wist helemaal niet dat er op deze plaats een Hoger Naaiatelier bestond waar de plaatsjes schaars en benijdenswaardig waren.

Het Rode Lint is ondanks de grimmige oorlogsachtergrond eigenlijk een mooi verhaal over een warme, diepe vriendschap die met een ontwapenende vanzelfsprekendheid ontstaat tussen twee jonge meisjes tijdens hun gevangenschap in Berkenwoud (Birkenau). Ella heeft dankzij haar grootmoeder ervaring opgedaan en kan aan de slag in het Hogere Naaiatelier waar kleren worden gemaakt en hersteld voor bewakers en officiersvrouwen. Ze mag dan nog de beste designer zijn en pareltjes van kleren afleveren voor de vijand, dit betekent niets in Berkenwoud. Het levert haar soms wat meer eten maar dat wil niet zeggen dat ze minder op haar hoede moet zijn, integendeel zelfs, bewaker Carla’s wispelturig gedrag dreigt mogelijks nog het einde van haar passie te betekenen. Maar zelfs als de situatie uitzichtloos lijkt en ze haar dromen lijkt te moeten opbergen om ooit een bekende ontwerpster te zijn is er nog altijd de dromerige Rose die haar en de mensen rondom de moed geeft om steeds maar door te gaan. Zij vertelt de meest wonderbaarlijke verhalen die hen even doen ontsnappen aan de werkelijkheid. Ella is eerder sceptisch van aard maar komt tot het besef dat het belangrijk is om te blijven hopen en dromen en dankzij Rose verliest ze de moed niet.

Beide personages hebben elkaar ook nodig – sterke Ella heeft Rose nodig om niet te veranderen in iemand zo kil en egoïstisch als de opzichtster van het atelier Mina, en de zachtaardige Rose kan wel iemand als Ella gebruiken om wat meer aan zichzelf te denken in plaats van aan anderen eerst. Ik voelde echt mee met hen en hield mijn hart vast voor hen beiden. Hoe blijf je mens als alles je wordt afgenomen, zelfs de kleren die je maken wie je bent? Het enige dat overbleef was een heel klein lapje stof, een stukje lint dat hen doet geloven in een toekomst aan de buitenkant, waar ze vrij zijn. Zou dit er ooit van komen? Ik las met ongerustheid maar ook ik bleef hopen dat ze dit beiden zonder kleerscheuren zouden doorstaan.

Het boek draagt niet alleen een boodschap van hoop en niet opgeven maar toont en passant ook aan dat we niet mogen aannemen dat het allemaal zo vreselijk zwart-wit is dan we misschien denken. Gevangenen kunnen zich ook onmenselijk gedragen als dat betekende dat ze zich zo veilig stelden, en bewakers konden af en toe eens tonen dat hun hart niet helemaal kil was. Navigeren in zo’n wereld die volloopt met menselijke hyena’s, ratten en andere roofdieren is echter helemaal niet makkelijk en het is nog maar de vraag of Ella en Rose zich beiden daarin staande kunnen houden.

De auteur schrijft een vlot en meeslepend verhaal over twee gewone meisjes in een boek dat zeer makkelijk leesbaar is voor lezers die niet al te bekend zijn met dit genre. Het is een young adult boek en bevat iets lichtere lectuur dan ik gewoon ben in dit genre maar dat neemt niet weg dat het heel beklijvend blijft. De inhoud is minder grafisch voorgesteld zijn en beladen woorden worden eerder in iets mildere termen uitgedrukt (zo is Birkenau ook herleid naar Berkenwoud), maar dit is geenszins reden om aan te nemen dat het niet binnenkomt. Het Rode Lint is echt een zeer toegankelijk boek over de Holocaust. Het bereikt met dit verhaal van hoop en vriendschap alle lezers en zal zeker dus ook ervaren lezers kunnen bekoren. Ik ben blij dat ik dit boek kan toevoegen in het rijtje over dit onderwerp en zal met plezier terugdenken aan de mooie kleurenpracht die ik vond in dit boek. Als de wereld alleen maar uit grijs en grauw bestaat dan is elk sprankeltje kleur nog 1000 keer mooier en ik vond het prachtig hoe de auteur dit heeft weergegeven.