Beklemmend maar mooi verhaal

De Bijenhouder van Aleppo vertelt een fictief verhaal dat weliswaar waarachtig aanvoelt en makkelijk achter de krantenkoppen over ‘de vluchteling’ die zich hier wil vestigen, zou kunnen schuilgaan. Velen staan met hun oordeel vaak al klaar en dan kan dit boek als eye-opener wel tellen; na dit werk gelezen te hebben, is het eens te meer duidelijk dat we echt niet weten wat de mensen die als vluchteling toekomen, meedragen als bagage. De Bijenhouder van Aleppo geeft een menselijk gelaat aan de vluchteling en maakt de problematiek mogelijks nog reëler.

Dit boek laat zien dat Nuri en Afri heel gewone mensen zijn; hij is imker, zij kunstenares. Deze fijne mensen met goeie inborst zijn zelf het slachtoffer in het ganse verhaal en werden willens nillens gedwongen om te vertrekken uit hun geliefde huis en land. Je weet als lezer meteen in het eerste hoofdstuk dat ze in Engeland zijn geraakt waar ze zich moeten onderwerpen aan de lastige asielprocedure maar dit betekent niet dat je gerust kan ademhalen. Je weet allereerst niet hoe dit zal aflopen en naarmate ik hen meer leerde kennen en ik in de flashbacks las over hun verre en barre tocht vol verschrikkingen, hoe meer ik duimde dat alles goed zou komen voor hen. Ze hadden al zo veel meegemaakt…

De hoofdstukken van hun reis waren meeslepend en rauw maar gelukkig waren er ook nog de gelukkige herinneringen aan de bijen. Ik vond het zeer interessant om meer te horen over de bijen en Nuri kon er ook met heel veel liefde over vertellen: “Zolang er bijen zijn, zijn er bloemen, en waar bloemen zijn is er leven en hoop”. Hij vond ook een hommel zonder vleugels die vaak als een prachtige metafoor fungeerde. Ik vond de paragrafen die over de hommel en de bijen gingen even beklijvend als de tragische stukken, het was een mooie afwisseling die me deed blijven lezen. Heel slim was ook de verbinding tussen verleden en heden die werd vormgegeven door de schrijfster met één scharnierwoord. Dit was de eerste keer dat ik zoiets las en ik vind het geweldig goed gevonden.

De Bijenhouder van Aleppo is een zeer beklemmend verhaal om lezen, het toont hoe Nuri en Afra allebei op hun eigen wijze omgaan met de trauma’s die hen te beurt zijn gevallen. Het lijkt er in eerste instantie op dat ze de weg naar elkaar en zichzelf zijn kwijtgeraakt, en net als de hommel proberen ze in eerste instantie te ‘overleven’. Het is echter ook een verhaal van hoop en liefde en met een duwtje in de rug kunnen ze wellicht opnieuw echt ‘leven’. Ik kon het toch niet laten om daarop te hopen.