Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Brown met een melksausje..

Ivoknubben 14 maart 2018
Wat een exercitie was het lezen van het Paulus labyrint van Jeroen Windmeijer.

Het begin van het boek is zowel uitnodigend als mysterieus. We pakken de draad op in Spanje tijdens de Romeinse overheersing... vervolgens springen we over naar het Leiden van nu. Al snel ontwikkelt het verhaal zich en wordt duidelijk welke queeste het onderwerp gaat zijn van de resterende 350 pagina's.

Dan begint mijn inziens het probleem van het boek. Dan gaan we namelijk de diepte in, talloze sprongetjes in zowel tijd als in personen (Maar liefst 5 ) met daarbij een soort van enumeratie van bijbelteksten betreffende de verhalen van Paulus.

Religie in vele varianten en facetten speelt de hoofdrol in het verhaal en niet de hoofdpersonen. We maken kennis met vele vormen en zelfs oervormen van het christendom. Uiteindelijk kan ik na het lezen van deze uiteenzetting alleen maar concluderen dat hetgeen ik al langer wist toch echt de waarheid is. Religie is repetitief, alle religies hebben dezelfde uitgangspunten en verschillen op minutieus niveau in de gigantische vergaarbak die de religieuze teksten bewaard.

Het grote probleem hiervan is dat ik me af en toe in een collegezaal waan. Het onderwerp vind ik prachtig en vele discussies zouden gevoerd kunnen worden. Het verhaal echter wordt zo stroperig, flauw en te vaak onderbroken. De spanning neemt hierdoor af, het is alsof je na een geweldig voorspel een fles bier opentrekt, studio sport aanzet en tegen je partner zegt over drie kwartier gaan we verder.

Als niet Leidenaar ben je in dit boek überhaupt al in het nadeel. Al kun je er makkelijk overheen lezen en het als invitatie zien om eens zelf te kijken in Leiden.

De laatste hoofdstukken gaan daarna wel op een mooi tempo en daarom voelt het einde goed aan. Op één uitzonderlijk irritant detail na. Geen spoiler, ik denk dat iedereen uiteindelijk zal weten wat ik bedoel.

Het Laatste wat ik even wil benoemen is het vergelijk met Dan Brown. Ik ben niet zo van de vergelijkingen maar als een schrijver in het boek zelf refereert aan Robert Langdon en misschien zelfs wel een sneer uitdeelt? Dan ben ik best bereid om de meetlat ernaast te leggen. Mijn bevinding op dit vlak is dat Jeroen Windmeijer misschien wel teveel Dan Brown wil zijn terwijl zijn verhaal en karakter tekort schieten. Ik zou Jeroen willen aanraden om door te gaan maar wel als Jeroen Windmeijer en zijn stijl en niet als niet geheel geslaagde imitatie.

In potentie had het veel meer kunnen zijn maar is het da helaas nog niet.

Reageer op deze recensie

Meer recensies van Ivoknubben