Karen Sharpe en Phoenix, er zit wat in, maar het komt er helaas niet helemaal uit.

Het verhaal is op zich een boeiend geheel. Dat een schrijver daar enige diepgang in wil steken, is een goeie zaak. Connor gaat daar echter een stap te ver in. Enkele van de (62!!) hoofdstukken geven duidelijk weer dat hij weet hoe een politieonderzoek tot in detail verloopt; maar het wordt daardoor bij momenten wel een saai.

Bovendien maken namen en gebeurtenissen en verwijzingen naar gebeurtenissen er een complexe boel van - niet ideaal voor wie door tijdsgebrek een maand of meer over een boek doet.

De laatste 50 bladzijden gaat het tempo dan plots omhoog, krijg je een spannende finale gepresenteerd, en wordt alles duidelijk op een rij gezet. Maar: de geloofwaardigheid gaat daardoor toch wel een stuk verloren. Bovendien kijk je achteraf terug naar de drie bladzijden intro - feiten uit het verleden waar het boek mee begint - en vraag je je af wat het nut en de meerwaarde van die intro zijn...

Phoenix en Karen Sharpe, er zit wat in, maar het komt er niet helemaal uit...