Geen pretje, dit boek...

Geen pretje, dit boek... Magris' eruditie is vanzelfsprekend, poëtisch zelfs, nergens pedant, maar door de van onmenselijkheden doortrokken cadans die hij aanhoudt, verging het me te onderstrepen en te annoteren voor verdere googling en lezing. Deze zalige onzalige tijd heeft daar zeker wat mee te maken; halverwege heb ik dit boek voor een paar weken aan de kant moeten leggen, te veel indrukken en suggesties van binnenuit en buitenaf. Nauwelijks lichtpuntjes ook, en die dan nog gitzwart dooraderd. Als interludium waren daar gelukkig de heilzame fratsen van Don Quichot en de ezelsdrachtige Sancho Panza, waarin ook om de haverklap het onafwendbare onvermijdelijke ter sprake komt, maar dan als een wijsheid die schuddebuikend te verteren valt.