Lezersrecensie
Een roze wolk met een zwarte randje
Prachtige debuutroman van de Amerikaanse schrijver Scott Stambach, over basis van de originele dagboekaantekeningen van Ivan Isaenko.
In zijn boek Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko zet hij een prachtig verhaal neer over een zwaar onderwerp dat gelukkig met de nodige zelfspot en galgenhumor wordt gebracht. Het draait om het leven van de 17-jarige Ivan Isaenko in het Mozir Ziekenhuis voor Ernstig Zieke Kinderen en zijn liefde voor leukemiepatiënte Polina. Ivan is zwaar gehandicapt en afhankelijk van een rolstoel omdat hij beide benen en een arm mist. Aan zijn enige arm heeft hij slechts drie vingers, waarmee hij heel goed kan masturberen. Zijn lichamelijke incompleetheid compenseert hij met een scherp intellect en een enorm doorzettingsvermogen. Hij is een echte boekenwurm en leest alle klassieke werken waar hij in het ziekenhuis aan kan komen. Van alle verpleegsters heeft alleen zuster Natalja een hart van goud, zij bemoedert Ivan een beetje. Maar door de komst van Polina leert Ivan de liefde kennen. Ivan en Polina worden verliefd en hebben er alles voor over om maar bij elkaar te kunnen zijn. Dit wordt met veel vaart en sarcastische humor, heel puur beschreven waardoor de wrangheid van hun levens toch verteerbaar blijft en het af en toe zelfs ontroerend is. Ivans zelfspot zorgt ervoor dat zijn leven - ondanks alle zwarte en zware kanten - toch leefbaar is en blijft en het verhaal is ondanks het noodlottige einde nergens loodzwaar.
Het verhaal geeft, en passant ook een ontluisterend beeld van de erfenis van de ramp in Tsjernobyl en van de Wit-Russische gezondheidszorg. Als – mede door dit boek – in de levensomstandigheden van Ivans lotgenoten, ook maar een klein beetje verbetering kan komen, dan is zijn leven en dat van Polina in elk geval niet zinloos geweest.
Echt een boek om meer dan een keer te lezen.
In zijn boek Het onzichtbare leven van Ivan Isaenko zet hij een prachtig verhaal neer over een zwaar onderwerp dat gelukkig met de nodige zelfspot en galgenhumor wordt gebracht. Het draait om het leven van de 17-jarige Ivan Isaenko in het Mozir Ziekenhuis voor Ernstig Zieke Kinderen en zijn liefde voor leukemiepatiënte Polina. Ivan is zwaar gehandicapt en afhankelijk van een rolstoel omdat hij beide benen en een arm mist. Aan zijn enige arm heeft hij slechts drie vingers, waarmee hij heel goed kan masturberen. Zijn lichamelijke incompleetheid compenseert hij met een scherp intellect en een enorm doorzettingsvermogen. Hij is een echte boekenwurm en leest alle klassieke werken waar hij in het ziekenhuis aan kan komen. Van alle verpleegsters heeft alleen zuster Natalja een hart van goud, zij bemoedert Ivan een beetje. Maar door de komst van Polina leert Ivan de liefde kennen. Ivan en Polina worden verliefd en hebben er alles voor over om maar bij elkaar te kunnen zijn. Dit wordt met veel vaart en sarcastische humor, heel puur beschreven waardoor de wrangheid van hun levens toch verteerbaar blijft en het af en toe zelfs ontroerend is. Ivans zelfspot zorgt ervoor dat zijn leven - ondanks alle zwarte en zware kanten - toch leefbaar is en blijft en het verhaal is ondanks het noodlottige einde nergens loodzwaar.
Het verhaal geeft, en passant ook een ontluisterend beeld van de erfenis van de ramp in Tsjernobyl en van de Wit-Russische gezondheidszorg. Als – mede door dit boek – in de levensomstandigheden van Ivans lotgenoten, ook maar een klein beetje verbetering kan komen, dan is zijn leven en dat van Polina in elk geval niet zinloos geweest.
Echt een boek om meer dan een keer te lezen.
1
Reageer op deze recensie