Gedragen op gedachtes

Ik heb werkelijk genoten van deze roman over de laatste honderd dagen van het keizerschap van Napoleon Bonaparte. Roth is in mijn ogen een meester in de 'monologue interieur', waarin feitelijk weinig tot niets gebeurt, maar des te meer wordt beleefd, niet alleen door Napoleon zelf, maar ook door het volk van kleine luiden dat zijn lot aan dat van de keizer verbonden heeft. Een volk dat (tegen beter weten in?) hoop blijft houden op een heropstanding van hun keizer, terwijl deze zich - moe van alle strijd - zelf meldt bij zijn vijand en zich neerlegt bij zijn lot. Door de schrijfstijl van Roth wordt deze roman gedragen op gedachtes.