Leest zoals Hedwig loopt: als een trein

“Ik háát hardlopen!” Dit dacht ik zelf ook na mijn eerste keer hardlopen en ik denk velen met mij na hun eerste keer hardlopen. Hedwig dacht dit ook, maar hield vol, ging verder en werd uiteindelijk Six Star Finisher. Een prestatie die niet voor iedereen is weggelegd.

Openhartig
Ik “ken” Hedwig via Instagram. “Ken”, omdat ik haar niet persoonlijk ken, maar wel al een tijdje volg. Haar blog vond ik bij toeval, toen ik iets over hardlopen zocht. Haar schrijfstijl vond ik leuk en ik besloot haar blog in de gaten te houden en haar later dus ook te gaan volgen op Instagram. Wat me opviel was dat ze een enorme drive had om steeds beter te worden. Steeds een snellere tijd lopen, steeds een beetje verder. Ze liep zelfs marathons, iets wat ik voor mezelf op dat moment niet voor mogelijk hield (ik vond het toen met de auto al ver). Op een gegeven moment, ik weet niet precies meer wanneer, deelde ze dat ze een boek aan het schrijven was. Over hardlopen. Ik was geïnteresseerd. Er volgde af en toe een update en nu is het eindelijk af.

Het eerste dat me opvalt is dat ze heel open en eerlijk schrijft over haar hardloopcarriere. Het is niet altijd rozengeur en maneschijn. Er zijn onzekerheden. Over het hardlopen. Over de keuze om “thuisblijfmoeder” te worden. Maar ook de uitdagingen om het hardlopen in te plannen in een druk gezinsleven komen aan bod. Het is vooral een feest der herkenning. Vooral het combineren van hardlopen met een gezinsleven, waarin je kind centraal staat en je partner ook af en toe nog wat aandacht wilt, komt me bekend voor.

Steeds een beetje beter
Hedwig heeft de drive om steeds een beetje beter te worden. Steeds sneller willen worden en ook verder willen lopen. Ze neemt je in het boek mee door haar hardloopleven tot nu toe. Van de eerste stappen tot het finishen van de Londen Marathon en het in ontvangst nemen van de Six Star-medaille. Het mooie aan deze reis is, is dat ik hem al een soort van heb “meegemaakt”. Op Instagram deelt ze naar hartenlust haar trainingen en wedstrijden en op haar blog las ik alle raceverslagen. Wat dit boek dan goed maakt? De extra informatie die je op een social media-platform niet kunt delen. Het aantal tekens van een bericht is niet oneindig en mensen zitten er niet op te wachten om een heel verhaal te lezen. Dit boek biedt de achtergrond achter de medailles. Van de twijfels of een bepaalde tijd wel gelopen gaat worden, tot de strijd tijdens de marathon. Alles is erg beeldend geschreven, waardoor je je, zeker als hardloper, goed kunt inbeelden wat ze doormaakt of meemaakt.

Ook voor niet-hardlopers
Uiteindelijk is het een prachtig boek geworden, met de ups en downs die bij het hardlopen horen. Kun je dit boek ook lezen als niet-hardloper? Ik denk van wel. Hedwig laat met haar verhaal zien dat als je iets echt wilt en er hard voor werkt je meer kunt dan je denkt en je jezelf kunt verbazen waar je toe in staat bent. Dit geldt niet alleen voor hardlopen, maar is natuurlijk toepasbaar op veel meer dingen. Het boek heeft mij in ieder geval gemotiveerd om nieuwe doelen te stellen en altijd te kijken of het niet nog verder kan.

“Ik haat hardlopen!... dacht ik” is een boek dat je snel uit zult lezen. De hoofdstukken volgden bij mij elkaar in rap tempo op en de foto’s boden een mooie ondersteuning bij de hoofdstukken. Hedwig heeft een boek geschreven waar ze trots op kan zijn.