Aangestoken door een hoop enthousiaste recensies en lezerservaringen had ik ook besloten een boek van Bart Debbaut te lezen, maar ik vrees dat het bij deze ene zal blijven. Het boek kon me gewoonweg niet boeien. Het plot ging met een slakkengang en hoewel ik me best even kon vermaken met de relatie tussen Leyssens en Mieke, wilde ik op gegeven moment gewoon dat er weer eens iets echt spannends gebeurde. Veel andere lezers vonden zijn woordenkeus subliem, ik vond het soms verschrikkelijk. Dat iemand klinkt als 'een werkeloze cellospeler met zelfmoordneigingen', is grappig maar misplaatst. Ook de fascinatie van de auteur voor de borsten van zijn personages zorgde bij mij voor wat opgetrokken wenkbrauwen. Ik begrijp dat dat relevant is bij relaties, maar dat ze van iedereen besproken moeten worden...
Ik houd het voorlopig nog even bij Deflo en Aspe.