Lezersrecensie
Het verdriet van België
Hè hè, die is uit. De taal van Hugo Claus is betoverend - je hoort het Vlaams/Nederlands en proeft het ergens voor in je mond - en maakte dat ik toch doorlas tot de laatste 734e pagina. Veel namen, vooral van tantes en nonkels, waarvan ik op een gegeven moment echt niet meer wist of ze van vaders of van moeders kant waren. Oorlog kent geen winnaars of verliezers, helden of laffaards, maar alleen overlevers en zij die het niet overleven. En het leven ging door.
1
Reageer op deze recensie