Hex

Wat een gruwelijk boek.
Ik herinner me de angst die me om het hart sloeg toen ik zwanger was van mijn tweede kind en het me ineens begon te dagen: Wat als er iets gebeurt en ik kan maar één kind redden. Wie kies ik dan? Uiteindelijk is het die angst waar het in Hex omdraait. Een diepmenselijke angst die iedere ouder herkent gekoppeld aan de angst voor het onverklaarbare, het ontembare, het bovennatuurlijke: de macht van de heks.
Hex lijkt een oppervlakkig horrorverhaal, maar maakte bij mij heel wat filosofische gedachten los. De insteek van het boek: uiteindelijk zijn de Middeleeuwen met zijn gruwelijkheden niet ver van onze beschaafde maatschappij verwijderd, sprak mij erg aan. Die thematiek linkt hem duidelijk aan Stephen King. Een auteur waar ik ook een haat/liefde verhouding mee heb.
Waar ik minder over te spreken ben, is de schrijfstijl van Thomas Olde Heuvelt. Hij fabriceert soms kromme zinnen, herhaalt veel en zijn voorliefde voor Amerikaanse fantasy is terug te vinden in zijn anglicismen. Maar die nam ik voor lief, vanwege de spanning in het verhaal.
Hex is een verontrustend (disturbing) boek: Over het offeren van wat je dierbaar is, zonder zeker te weten of dat waar je het voor offert wel echt en de moeite waard is. En dan in het kleurrijke en gruwelijke decor van een Hieronymus Bosch.