Een moeder om niet te vergeten.

In het boek Ma verteld Hugo Borst in columns over zijn moeder die aan de voortschrijdende ziekte van Alzheimer lijdt. De familie van Hugo’s moeder probeert haar zo lang als het kan thuis te verzorgen, maar op een gegeven moment besluit het CIZ na een gesprek met ma, de thuiszorg en haar andere zoon Laurens dat ze aan de hand van de wet Bopz in een verpleeghuis moet worden opgenomen Als ma eenmaal opgenomen is zien Hugo en de rest van de familie met lede ogen aan dat hun moeder steeds verder achteruit gaat.

Op schrijnende, ontluisterde en soms ook op pijnlijke humorvolle wijze beschrijft Hugo wat dementie met zijn moeder maar ook haar familie doet. Zo schrijft hij in de column ‘Boos’ dat zijn moeder tijdens een rondleiding in het verpleeghuis tegen haar zoon Laurens zegt: “waarom stoppen jullie me weg? Ik wil niet naar een verpleeghuis. Het is jullie schuld dat ik uit huis moet.”. Maar ook de mooie en heldere momenten die zijn moeder en hij nog samen beleven weet hij op treffende wijze te vertellen. In de column Bloemetje waarbij zijn moeder wijst naar pioenrozen op een kastje naast haar en zegt: “Die staan al zo lang. Zo mooi”. Waarop Hugo eens goed naar de bloemen kijkt en antwoord: ”Ma, kun je een geheimpje bewaren ?” Hij kijkt zijn moeder afwachtend spottend aan… ”Zijn ze nep?”. Samen schieten ze in de lach en hij is opgelucht dat zijn moeder even haar scherpte en humor van vroeger weer terug heeft.

‘Ma’ is een prachtig boek!