Een moedige keuze, maar geen meeslepend verhaal

In Alle moeders haten mij maken we kennis met Florence, een alleenstaande moeder van tienerzoon Dylan. Ze heeft haar muzikale ambities nooit helemaal losgelaten en dat tekent haar leven: Florence staat vooral in het teken van haar eigen verlangens. Ze komt over als afstandelijk, scherp en vaak bot. Dat roept als lezer weinig sympathie op – vermoedelijk precies wat de auteur probeert te bereiken. Florence is een uitgesproken antiheld, maar maakt weinig tot geen persoonlijke groei door gedurende het verhaal.

Het verhaal wordt volledig verteld vanuit Florence’ perspectief, wat zorgt voor een beperkte blik op de wereld om haar heen. Andere personages blijven op de achtergrond en krijgen nauwelijks de kans zich te ontwikkelen. Dat maakt het lastig om je echt in te leven in haar omgeving. Het had de gelaagdheid van het boek kunnen versterken als we meer hadden gezien van bijvoorbeeld Dylan of andere mensen in Florence’ leven. Nu overheerst het egocentrisme van Florence, en dat gaat na verloop van tijd wat sleets aanvoelen.

Hoewel de cover het boek aanduidt als een thriller, sluit die genre-aanduiding niet goed aan bij de inhoud. Er is weinig sprake van spanning of opbouw, waardoor het thrillerlabel verwachtingen wekt die niet worden waargemaakt. Wat wél opvalt, is de droge, sarcastische toon van Florence zelf. Die biedt af en toe scherpzinnige humor, maar is onvoldoende om het gemis aan ontwikkeling of verrassingen volledig te compenseren.

Alle moeders haten mij heeft een origineel uitgangspunt en een onconventioneel hoofdpersonage, maar de uitwerking blijft voor mij te eenzijdig. Het boek werpt interessante vragen op over ouderschap en zelfbeschikking, maar graaft nergens écht diep.