Open eindjes

Met Dansen in het donker wil Appel afwijken van het genre wat hij tot nu toe schreef. Zijn vorige boeken ken ik niet; nieuwsgierig geworden heb ik een ander boek van hem inmiddels in huis gehaald. Pas dan kan ik zeggen of hij echt afwijkt.
Appel leek het fijn om eens niet vast te zitten aan de eisen van het misdaadgenre, waarbij uiteindelijk veel duidelijk wordt. En dat heeft hij dus inderdaad bij deze roman laten varen. Het boek eindigt met behoorlijk wat open eindjes. Voor de lezer om zelf in te vullen wat er met de personages verder gaat gebeuren. Frustrerend?
René Appel werkt met een moeder en twee zoons, een echtgenoot en een minnaar die niet meer geheim blijft. De volwassenen worden beschouwend beschreven vanuit de derde persoon enkelvoud. De zoons zijn zelf aan het woord. Het taalgebruik van de jongste zoon sluit echt aan bij de jongerentaal, al had het voor mij wat minder vaak gehoeven, dat grove. Ik vond het net too much. Moeder en zoons zijn ieder op hun eigen niveau met verdriet en hun levens bezig. Net passerende schepen die maar af en toe voor anker gaan. Dit gebeurt gelukkig wel aan het einde van de roman tussen moeder en jongste zoon.
De minnaar blijft verslagen achter, letterlijk. Hier trapte René Appel een open deur in.

De titel van het boek verwijst naar een nummer van Bruce Springsteen. Hij wordt ook even in het boek genoemd. Appel gaat ervan uit dat de lezer hiermee bekend is. Hier gaat het echter mis en zodoende blijft men achter met de vraag waar de titel opslaat en de cover naar verwijst. Het dromerige boerderijtje in de ochtendnevel lijkt een schijnbeweging. Of het moet betekenen dat de ochtend gloort na het donker. De inkijk die we krijgen als nieuwkomers zich aansluiten bij een religie, de vragen en gedachtestromen die dat oproept bij de bekeerling: Ik vond het mooi om te lezen.