Nuchter en gevoelig. Twee uitersten samengebracht.

Voor school moest ik -natuurlijk- Nederlandse literatuur lezen. Klassiekers, daar houd ik wel van, maar af en toe wilde ik ook gewoon verrassen met wat minder bekende literatuur. Een boek van een debuterende Vlaamse auteur is dan natuurlijk perfect. Ik las het boek eerst, voordat ik aan mijn docent vroeg of het mocht. Toen ik het uit had, wist ik het zeker: dit is een heel goed boek.

Wat mij bij dit boek meteen opviel is dat het speelde tussen twee uitersten. De schrijfstijl is, zoals we dat kennen in de Nederlandstalige literatuur, heel nuchter. Niet te veel heel ingewikkelde zinnen, maar ook weer niet te kort om storend te zijn. Gewoon beschrijven hoe het is, niet te ingewikkeld. Maar het knappe bij dit boek is, dat vervolgens de betekenis achter die nuchtere zinnen juist heel gevoelig is. Het hele boek is een brok gevoel. Waar sommige boeken dan ook draaien om de actie, lagen hier veel meer de gevoelens centraal. Knap, om dat zo zonder 'gezwam' te schrijven.

Tegenstelling is dus in dit boek essentieel: ook in relaties, de gevoelens zelf, gebieden. Daarmee is het enorm interessant. En de nuchtere schrijfstijl met diepere betekenis, maken dit boek volgens mij perfect voor bijvoorbeeld Lezen voor de Lijst. Dit boek is gewoon een aanrader. Voor iedereen.