Dit gaat niet mee vallen, om hier een beetje goede kritiek op te schrijven, maar ik ga het proberen. Wat mij het eerste op viel was de cover van het boek, die vond ik veel belovend, en de achterflap had ook een veel belovende inhoud. Dus vol goede moed begon ik te lezen, en ik moet zeggen het woord psychologisch is hier volkomen op zijn plaats… want de titel is, vond ik later, goed gevonden, en hoe het boek ook leest, en hoe het verhaal zich ook vormt, je blijft door lezen.

We maken in het boek kennis met Sarah Pribek, die op mij overkomt als een emotionele rechercheur. Die echt gevoelsmatig en intuitief handelt, zoals het al begint met die jongetjes die in het riool springen… en hup zij er achter aan… elke goed opgeleide politie of rechercheur weet dat je altijd moet zorgen dat je zelf altijd aan de veilige kant blijft, zodat er niks met jouw gebeurt. Later in het boek zal blijken dat ze haar emoties blijft volgen, want dan heeft ze inmiddels opdracht gekregen, dat ze een arts die illegale praktijken uitvoert, moet opsporen.
Dan ineens maken wij kennis met Marlinchen, en die doet een beroep op Sarah. Ze wil graag dat die haar broer gaat zoeken, die al een half jaar weg is. En daar gaat ze weer, want al de emoties komen weer los, en het wordt een heus familie drama, wat eigelijk niks meer heeft te maken met politie werk.

Nou ik vond de inhoud erg oppervlakkig, had geen diepgang, en hing aan elkaar met losse eindjes. Van de hak op de tak werd er gesprongen. Na blz. 200 werd het een beetje spannend, en lees je door. Maar daarvoor, had ik echt zoiets van.. aarrgghhhh. Maar gewoon vol gehouden, en het is goed gekomen.