Met liefde geschreven

Schoolleven van Theo Thijssen was mijn "vergeten boek" 2018. "Kees de Jongen"van dezelfde schrijver werd mij als kind door mijn ouders voorgelezen. En mijn hele puberteit had ik het onder handbereik, om er zo nu en dan eens in te lezen. Tot de dag van vandaag is het mijn favoriete boek. Meestal ga je wanneer je een schrijver goed vindt er meer van lezen. Maar bij Theo Thijssen heb ik dit nooit gedaan. "Kees" was zo uniek, dat leek me niet te overtreffen, dat kon alleen maar een terleurstelling worden. Afgelopen week las ik "schoolleven" en inderdaad, "Kees de jongen" werd niet overtroffen. Maar een teleurstelling werd het ook niet. In dagboekvorm vertelt meester Staal over zijn klas schoolkinderen in een volksbuurt te Amsterdam. Het verhaal speelt in 1928, en dat merk je aan het taalgebruik, en hoe er les wordt gegeven. De volle klassen, het "verhogen" van de leerlingen, en de kinderen die thuis worden gehouden als er thuis iets belangrijkers te doen is. Meester Staal schrijft graag over zijn klas. Hij is trots op de kinderen, soms trots op zichzelf maar ook vaak kritisch. Hij schrijft over zijn lessen, over zijn collega's en zo nu en dan over zijn vrouw. Het boek leest prettig, en je ziet de klas haast voor je. Grote dingen gebeuren er niet in het boek. Het kabbelt, maar wel een een prettige manier. Van dit boek is ook nog een tweede deeltje geschreven "de gelukkige klas" wat ik zeker op korte termijn zal lezen.