eenzaamheid in mooie taal

Dit is het verhaal van een eenzaam leven, maar zo mooi verteld! Beklijvend ook. Paul is niet gelukkig, ook niet ongelukkig, denk ik. Wel alleen. Hij heeft alleen ‘tijd’. Hij denkt in termen van leef-tijd. “Ze waren zo oud als bomen, die broers, en even vriendelijk. Zij hadden aan de tijd zitten morrelen, die twee, en hem uiteindelijk onklaar gemaakt”. Het woord ‘tijd’ komt haast op elke pagina minstens 1 keer voor. Zou de schrijver dat zo bedoeld hebben? Of ook: “binnenkort bereikten ook mensen de leeftijd van bomen, maar dan zonder de wijsheid van hun zwijgzaamheid”. Paul heeft niemand meer. Hij krijgt aan het eind van het boek zelfs geen einde...