De tweestrijd tussen houden van en hekel hebben aan.

De dans van de tijger is een van de mooiste boeken die ik ooit gelezen heb. Een boek over ware liefde, die steeds gedwarsboomd wordt. Een boek waarin de emoties van de hoofdpersonen je raken in je hart en ziel. Een boek waarbij je compleet opgaat in het verhaal en je jezelf waant in het mooie Kodagu.

Het boek neemt je vanaf de eerste bladzijde mee in het verhaal en laat je niet meer los.

De hoofdpersonen uit het verhaal zijn Devi en Devanna. Zij zijn beste vrienden als zij opgroeien. Devanna is al sinds zijn kindertijd hopeloos verliefd op Devi. Devi ziet Devanna echter alleen als haar beste vriend. Wanneer er een 'tijgerbruiloft' in de stad is, verandert het hele verhaal. Devi wordt verliefd op Machu, de neef van Devanna. Deze liefde is wederzijds.

Door een wending in het verhaal kan Devi echter niet met Machu trouwen, en moet trouwen met Devanna. Hoewel Devanna ooit haar beste vriend was, heeft ze nu een enorme hekel aan hem ontwikkeld. Deze haat komt erg goed naar voren in het verhaal. Naast deze haat bestaat ook een enorme hulpeloosheid van Devanna.

Naast het verhaal van Devi en Devanna, komen ook de verhalen van Appu en Nanju naar voren: de kinderen van Devi en Devanna. Ook zij hebben last van de gecompliceerde verhouding van hun ouders.

Ik wil niet meer over het verhaal vertellen omdat dat de magie van het boek weg haalt. Wanneer je houdt van een roman, waarin de emoties goed beschreven worden, die je meesleept het verhaal in, lees dan dit boek!