Een boek met twee gezichten

Wat we kunnen weten werd me aangeprezen als een meesterlijk boek. of het dat echt is vraag ik me af. Dat komt door het totaal uiteenlopende karakter van het eerste en tweede deel. Het eerste deel speelt zich af in een verre toekomst waarin door klimaatverandering en oorlog het VK veranderd is in een archipel met eilanden. Een wetenschapper is op zoek naar een gedicht uit de 21ste eeuw waaromheen een waas van verhalen hangt. Het gedicht zou een lofzang op de natuur en de liefde zijn. Het was geschreven ter gelegenheid van de verjaardag van de vrouw van de dichter. De wetenschapper die de dichter bestudeert, meet zich het recht toe om zelf erbij te verzinnen wat hij niet weet uit de bronnen. De tekst van het gedicht lijkt verdwenen. Uiteindelijk vindt hij niet het gedicht maar een document met de bekentenis van deze vrouw, die een totaal ander licht op de zaak werpt. De tekst daarvan beslaat het tweede deel. Je komt als lezer niet meer terug in het eerste deel. Het eerste deel van het boek waarin eindeloos verhaald wordt over de wetenschapper, had voor mij veel korter gemogen. Het tweede deel is meeslepend verteld. Het verhaal roept vragen op over wat we kunnen weten over het verleden, maar ook over de ander en over hoe er in de toekomst tegen ons aangekeken zal worden. Het verhaal nodigt uit om daarover na te denken. Het feit dat in het eerste deel 244 pagina's nodig zijn om een toekomstbeeld op te roepen waarin het heel lastig is om iets te weten te komen over het verleden was voor mij een minder punt van deze roman.