Maan op wiebelbeentjes

Dit verhaal begint al op het super geslaagde omslag. Een jongen op sloffen tegen een donkere sterren-achtergrond, in rood-witte pyjama, sleept een rode rolkoffer achter zich aan. Hij lijkt op zijn mobieltje te kijken, maar er zit niets in zijn hand. Ondertussen zit de maan hem met een gelaten blik en wiebelbeentjes op de hielen. Wat is hier aan de hand? De titel verraadt niet veel. Want achter de maan op beentjes is inderdaad niets.
Wanneer ik het boek opensla, valt het meteen met de deur in huis. Isaak, de jongen in pyjama, heeft verdriet en dat doet pijn. Hij staart op zijn tenen uit zijn slaapkamerraam naar de sterren. Zijn Oma, Opa en tante Mimi zijn al een tijdje dood en gisteren is ook Flo zijn konijn gestorven. Zijn vader en moeder zeggen hem dat de doden sterretjes worden maar daar heeft Isaak zo zijn twijfels over. Want de sterren zijn heel ver weg en de pijn is juist heel dichtbij.
De schrijfster windt er geen doekjes omheen en vertelt meteen wat er aan de hand is. Maar op de volgende bladzijde neemt het verhaal een andere wending. Wanneer Isaak naar de maan kijkt, kijkt deze terug en op dat moment draait de jongen zich om en wendt zich tot zijn herinneringen. Deze stopt hij in de rode rolkoffer en gaat op pad. Het is prachtig hoe de maan hier als het personage ‘Maan’ ineens het verhaal binnenstapt en je van een fel realistisch begin in een droom-avontuur rolt. Zo vlijt Maan zich, verderop in het boek, neer op het water en geeft het nog weer later de tijd door aan Zon.
Een prachtig prentenboek met een donker onderwerp. De warme verteltoon in de verbeelding van de droom zal troost en hoop geven en niet alleen aan kinderen. Misschien zou iedereen een rolkoffertje klaar moeten zetten voor als pijn te dichtbij komt.