rake roman over het platteland van Amerika

Sterk aan dit boek is de stijl. Kingsolver laat haar hoofdpersoon - in het verhaal de auteur van het boek - een onderkoelde toon aanslaan met stekelige grappen, onverwachte beeldspraak en gezonde ironie. Die toon maakt het hartverscheurende lot van de hoofdpersoon draaglijk en realistisch, en is mede de reden dat je blijft doorlezen ondanks dat Kingsolver je als lezer meeneemt in de zwarte uitzichtloosheid van de arme jongeren op het Amerikaanse platteland. Met dit boek wilde ze een hedendaagse David Copperfield schrijven. Tegen het eind van de roman ga je die agenda vermoeden, omdat de aanklacht tegen institutionele armoede en de destructieve effecten daarvan op kinderen nadrukkelijk wordt aangekaart. De lezer kan zich daardoor enigszins in een kamp getrokken voelen. Tegelijk zijn de karakters zo treffend en doorvoeld beschreven, beschrijft Kingsolver het plattelandsleven zo raak en gedetailleerd dat je van binnenuit begrijpt hoe mensen klem kunnen komen te zitten in een neergaande spiraal van teleurstelling, verlies en een willen verdoven daarvan. En dat is ook de grote meerwaarde van deze roman. Psychologisch raak getroffen en nergens te romantisch.