Puur

Het boek is geschreven door Guy Didelez op basis van getuigenissen van Marie Ooms.

Toen ik de cover van het boek las in de bibliotheek was ik meteen verkocht, dit boek moest ik lezen. Desondanks het een onderwerp was waar ik nog niet zoveel over wist, sprak het me toch aan. Mijn verwachtingspatroon was heel gevarieerd. Ik wou vooral iets meer te weten komen over het leven in een weeshuis maar ook hoe een normaal westers meisje ertegenaan zou zien.

Marie is veertien jaar en gaat samen met haar broertje, vader en zijn nieuwe vriendin naar Bulgarije voor tien dagen. Een vakantie kun je het niet echt noemen aangezien ze gingen helpen in een weeshuis genaamd Lekka Nosht.

Doordat er geen vermindering van spanning in zat was het boek vlot leesbaar. Persoonlijk vond ik het een heel aangrijpend, pakkend maar ook een hartverscheurend verhaal. Het gaf me zelfs enkele keren kippenvel. De meeste jongeren zouden deze dagen klagen over hun smartphone die niet werkt terwijl deze kinderen gelukkig zijn met veel minder. Zij hebben te maken met echte problemen zoals dakloosheid, zware fysieke beperkingen,..

De biografie was precies gestructureerd zoals ik verwacht had; ordelijk, helder en openhartig. Buiten de gebeurtenissen werd er ook beschreven hoe Marie er emotioneel mee omging wat het verhaal nog realistischer maakte. Daardoor kun je je heel gemakkelijk in haar schoenen zetten.

Vandaar is het ook zeker een aanrader voor adolescenten van mijn leeftijd die geïnteresseerd zijn in deze genre en voor mensen van andere leeftijdsgroepen die geïnteresseerd zijn in biografieën. Het geeft je een andere of beter gezegd een nieuwe kijk op weeshuizen en hoe erg de situatie van zulke kinderen wel is. Het deed me net zoals Marie beseffen hoe veel geluk ik in mijn leven heb tegenover deze kinderen, deze kinderen hebben zo weinig en proberen bovenal gewoon gelukkig te zijn met wat ze wel hebben.