Mooi!

Rainbow Rowell weet in De laatste dans een meeslepend verhaal te vertellen over verloren dromen, nostalgie en tweede kansen. Het boek neemt je mee naar de jaren negentig, toen Shiloh, Cary en Mikey een onafscheidelijke vriendschap deelden. Hun band voelt levensecht en herkenbaar, een weerspiegeling van dat intense, onverwoestbare gevoel dat alleen jeugdvriendschappen kunnen oproepen.

Shiloh en Cary delen echter meer dan vriendschap: hun ontluikende liefde voor elkaar is oprecht en hartverscheurend tegelijk. Het feit dat ze op het hoogtepunt van hun relatie uit elkaar worden gedreven, maakt de tijdsprong van dertien jaar later des te pijnlijker. Shiloh, die terugkeert naar haar geboortestad na een scheiding en het verliezen van haar dromen, voelt zich verloren. Cary, wiens militaire carrière hem succesvol maakt in de ogen van de buitenwereld, is in werkelijkheid verscheurd door het verleden, vooral door zijn onverwerkte gevoelens voor Shiloh.

Rowell slaagt erin om de pijn van gemiste kansen prachtig te verwoorden. De emoties van de personages voelen oprecht en universeel, waardoor het boek niet alleen over Shiloh en Cary gaat, maar ook over de lezer zelf: wie heeft er immers nooit teruggekeken op het leven en zich afgevraagd "wat als?"