Een verhaal dat de tijd neemt

Dit is een roman die veel ruimte neemt en die ruimte ook benut. De natuur en de omgeving worden uitgebreid beschreven en dragen sterk bij aan de sfeer. Het boek is uitgesproken gevoelig; het sentiment ligt er behoorlijk dik bovenop. Dat stoorde mij niet per se, maar het is wel duidelijk dat de schrijver inzet op emotie en herkenning.

De thema’s waar het boek om draait — verlies, ziekte, mentale worsteling en menselijke verbondenheid — zijn geen onderlaag, maar het expliciete onderwerp van het verhaal. Het probeert de lezer daar ook dichtbij te brengen en dat lukt regelmatig. Hoe hard het binnenkomt, hangt echter sterk af van de eigen ervaring van de lezer. Wie zich herkent in deze thema’s zal hier waarschijnlijk veel in vinden; voor anderen blijft het meer een invoelbaar verhaal dan een persoonlijke confrontatie.

De schrijver neemt zichtbaar de tijd. Het verhaal wordt niet afgeraffeld en ook bijfiguren krijgen aandacht en achtergrond. Dat maakt het boek rijk, al voelt het verhaal niet altijd even geloofwaardig.

Op meerdere punten is het verloop voorspelbaar, al geldt dat gelukkig niet voor alles. Er zijn momenten waarop het boek verrast maar tegelijk zijn er keuzes die veilig aanvoelen en die een sterker opgebouwde dynamiek wat afzwakken.

Alles bij elkaar is dit een toegankelijk, zorgvuldig geschreven en emotioneel geladen boek, dat veel lezers zal aanspreken. Het is geen roman die alles openbreekt of lang blijft schuren, maar wel één die met aandacht gelezen wil worden en voor de juiste lezer veel kan betekenen.