Het verfijnde mysterie van "De Herinnerde Soldaat"

In "De Herinnerde Soldaat" betreedt de lezer een wereld die zich niet direct prijsgeeft. De schrijfstijl lijkt in eerste instantie wat ontoegankelijk, maar naarmate het verhaal zich ontvouwt, blijkt het des te meeslepender (als je je er niet aan gaat storen tenminste).

Het is een bijzonder relaas waarin we in gedachten en dromen mee kunnen kijken met een zwaar getraumatiseerde soldaat uit de eerste wereldoorlog, en waarin 'de waarheid' van de historische gebeurtenissen niet altijd eenduidig is, een spiegel van het complexe karakter van het echte leven waarin ieder zijn eigen waarheid en perspectief heeft.

Naast het hoofdpersonage staat een sterke vrouw, een karakter dat de lezer niet onberoerd laat. Ze vormt de ratio van het verhaal en geeft het een krachtige maar soms emotieloze en berekenende lading. Het tijdsbeeld dat geschilderd wordt, schept historische context in een voor mij nog onbekende periode in de Europese geschiedenis en raakt aan de nog altijd heersende sociale normen rond klassen, rangen en standen.

Liefde, wens en verlangen weven zich subtiel door het verhaal, waar gewoonte en trauma zich, soms wat langdradig, op de voorgrond afspelen. 'De Soldaat' worstelt onder het oppervlak met existentiële vragen over identiteit: wie ben ik, wat ben ik, en wat als ik niet ben wie ik denk dat ik was? Dit nodigt de lezer uit stil te staan bij deze thema's in zijn/haar eigen leven en de maatschappij.

Al met al biedt "De Herinnerde Soldaat" een boeiende tijdreis naar begin vorige eeuw, door de lagen van de menselijke geest, waarin het verleden, heden en trauma op een verfijnde wijze met elkaar verweven zijn. Het boek laat ons nadenken over de complexiteit van PTSD en identiteit en blijft resoneren in onze gedachten lang nadat we de laatste bladzijde hebben omgeslagen.