Liefde is gewoon liefde: aandoenlijk, warm en hoopvol, tranen van ontroering

Het is stil en leeg in het grote huis van Missy. Ze is alleen en de eenzaamheid heeft ze aan zichzelf te danken, vindt ze. Als de muren in haar huis teveel op haar afkomen, gaat ze toch maar naar het park. Jaloers en verlangend kijkt ze naar de mensen die met elkaar praten. Dat is voor haar niet meer weggelegd, wie ziet er nu te wachten op zo'n oud mens. Zij heeft haar kansen in het leven gehad en verprutst, eigen schuld. Of toch niet... 

Dit is een feelgood roman, maar dan net even anders. Het is een flinke dikkerd, met zijn 400 bladzijden en net geen 50 hoofdstukken. Maar wat het echt bijzonder maakt, het gaat nu eens niet over een jonge vrouw, die onzeker aan het leven begint, maar over een oudere dame van bijna 80 met een heel leven om op terug te kijken.

Het is van origine een Engelstalig boek, hier en daar is dit merkbaar, maar niet storend. Op andere punten is het briljant hertaald zoals de Engelse woordgrap over kerst, hier lijken speciaal Nederlandse grappen toegevoegd. 
Er zitten dingen in die heel lang een mysterie blijven, dat maakt het boek wel boeiend tot het einde. Ik was bang dat het te voorspelbaar zou zijn, maar tegen de finale van het boek werd ik toch enorm verrast. Dat was heel leuk.

Missy is een beetje een oude mopperpot, passief, verongelijkt. Door terugblikken en de overpeinzingen van Missy leer je haar langzaam beter kennen en zie je wat voor mens ze was en hoe ze geworden is tot de oude vrouw die ze nu is. Ik vond haar aandoenlijk. 
Je ontmoet gaandeweg mensen (en dieren) die nu in haar leven zijn en komen. Allemaal heel verschillend, maar stuk voor stuk heerlijke personages.
Zij maken het leven van Missy beter, helpen haar groeien. Mooi om te zien, het geeft hoop, je bent nooit te oud om te leren en zelf de touwtjes van je leven in handen te nemen. Het wordt omschreven als de meest hoopvolle roman, dat klopt ook, maar als ik het in een gevoel moet omschrijven dan zou dat eerder "warm" zijn. Het boek neemt je mee door een achtbaan aan emoties.
Het leven is niet atijd rozengeur en maneschijn, maar er is altijd hoop en hoop doet leven. Dit geldt ook voor Missy, letterlijk maar zeker figuurlijk.

Wat heb ik enorm genoten van dit boek. Ik heb gehuild van ontroering door dit boek, zoveel liefde.

blz 222 Liefde was gewoon liefde, dat was alles. Gebrekkig, ongelijk, ingewikkeld, overlappend, maar altijd essentieel.