Hoofdpersoon Marianne kan wel wat ruggengraat gebruiken

Marianne is getrouwd met hartchirurg Simon; een manipulatieve kl**tz*k aan wie ik vanaf de 1e bladzijde een hekel had.
Hoe erg Marianne ook haar best doet om de perfecte (onderdanige) huisvrouw/partner te zijn, ze doet het nooit goed. Ze mag er geen hobbys op na houden of werken, want die tijd en energie kan ze beter steken in haar rol als huismoeder.

Wanneer Marianne vermoed dat Simon (weer) een affaire heeft, weet ze niet of ze het opstapelende bewijs moet geloven, of dat ze gek is... ze is immers niet helemaal stabiel, of zou dat door de pillen komen die ze van Simon moet slikken?

Ik schat in dat 80% van het boek gaat om de, steeds herhalende, gedachten van Marianne. Toch vond ik het niet vervelend om te lezen, maar had ik soms wel het boek in willen kruipen om Marianne een schop onder haar kont te geven en haar wat meer ruggengraat te geven.