Pleidooi voor insecten

Broodje wesp, keverkaviaar en de onbeteugelde liefde voor vleugels

Stille aarde is een pleidooi voor insecten. Voor liefde voor insecten. Voor eigenlijk alles wat vliegt en kruipt. Er wordt minutieus uit de doeken gedaan hoe de stand van zaken is: ruwgezegd: sinds de laatste dertig, veertig jaar is een deel van de insectenpopulatie in sommige gevallen meer dan gehalveerd door menselijk handelen. Een klein deel is uitgestorven. Het wordt stil.

Een simpel voorbeeld: waar je vroeger je autoruiten moest reinigen na een zomers ritje, vind je nu nauwelijks nog insectenresten op je voorruit. Ze zijn er namelijk niet of nauwelijks meer.

De slachtoffers zijn voor ons van levensbelang en het geautoriseerd vernietigen van deze dierengroep gaat gestaag en vooral versneld door.

Ik heb bewondering voor de auteur die deze massale moordpartijen enigszins omfloerst beschrijft. De belanghebbende producenten van het akelige gif, al dan niet bijgestaan door de politiek, hebben vaak succesvol alarmverhalen in de kiem weten te smoren of als wetenschappelijke niemendalletjes afgedaan. Het is bij de wilde spinnen af.
De schrijver velt geen oordeel. Hij onderbouwt en legt uit. Daar heb ik grote bewondering voor.
Hij laat met grafieken, getallen de teloorgang van individuele soorten zien. Elke bladzijde is een pleidooi voor deze afdeling van het dierenrijk. De hoofdstukken lees je als een thriller, al kennen we de daders. Dat zijn u, ik en de anderen. Het is fantastisch vertaald.

Dit boek zou iedereen eigenlijk moeten lezen. Uit respect voor wat leeft, wat ons in leven laat en wat wij tezamen in een moorddadig tempo de das omdoen. Je wordt nog meer bewust van je omgeving: een bij, mug of wesp (zo deze er nog zijn) ga je echt anders bekijken.

Een eyeopener: mensen met honden en katten hebben waarschijnlijk een of andere vorm van een moorddadige gif in huis of schaffen dit maandelijks aan voor hun huisdier tegen vlooien.
Dat vind ik nog het ergste: hoe goed je intenties ook zijn: onbewust doe je mee met de vernietiging van insecten.

Naast een helder en zeer goed en lekker leesbaar verhaal, staan er gelukkig ook nog tips in het boek. Bewustwording, steden vergroenen, ander vormen van landbouw etc…
Het lijkt zo simpel, maar waarom eisen we dit niet? We leven nu, en we moeten ook beseffen dat we een leefbare wereld achterlaten voor onze kinderen en kleinkinderen.

Ver voor ons ontstaan krioelde het van de insecten op aarde. Inmiddels is een klein deel uitgestorven. Een troost: wanneer wij onszelf hebben uitgeroeid, doordat we de insecten als bijen en andere verstuivers die ons in stand houden nagenoeg uitgeroeid hebben, zullen er meer dan voldoende andere insectensoorten over zijn die ons overleven.