Zacht geschreven en toch hard binnenkomend

"Het leven noemen". De titel van dit boek sprak me erg aan. Maar nog meer de kaft. Bijna een schilderij. Mooi in eenvoud, paardebloemen op een zwarte achtergrond.
Het boek begint in 1994. Mira, verzorgend beroep, heeft een. dochtertje Vera. Mira is alleenstaand. Al lezende komen we erachter dat de hechte band tussen moeder en dochter verstoord is. Verstoord door de aandoening munchhausen-by-proxysyndroom.
Ademloos lees je de situaties waarin de kleine Vera gedwongen wordt medicatie in te nemen. Maar ook met een dichte keel ervaar ik de psychische gevolgen van een liefdeloze jeugd voor moeder Mira.
Doet ze dit express? Weet ze wat ze doet? Is ze bij machte dit te stoppen. Al lezend leer je de personages kennen. Vera als volwassen vrouw zoekt hulp als ze burn out raakt. Maar ook dan ervaart ze nog de te hechte band met haar moeder als rem op echt uit haar situatie komen.

Een boek dat me enorm heeft aangegrepen. Ik kende dit syndroom, maar vind dat dit boek het enorm mooi onder woorden heeft gebracht. Als je begint met lezen wil je niets liever dan weten hoe het afloopt. Echter, als het boek uit is, vraag je je nog dagen af: hoe zou het nu met Vera en Mira gaan. Dit overkomt me niet vaak met boeken, indrukwekkend dus.
Zacht geschreven, en toch hard binnenkomend!

Grote aanrader!!