Aangrijpend en meeslepend

Drugsproblematiek is voor mij, gelukkig, een ver-van-mijn-bedshow. Daardoor begon ik blanco aan Beatiful Boy, los van het feit dat de cover me nogal Amerikaans over deed komen (en dat vind ik niet positief). Dat gevoel bij de cover werd met het voorwoord meteen bevestigd. Het had een hoog “I’m thankfull for”-gehalte. Woorden van de regisseur van de gelijknamige film over waarom hij het zinvol vond dit boek te verfilmen. Ik was echter vooral nieuwsgierig naar het verhaal van de vader en zijn zoon zelf. Als Nic, niet de verteller maar in feite wel de jongen om wie het verhaal draait, in het begin van het verhaal op de luchthaven in de auto van zijn vader, stiefmoeder, stiefbroer en -zus stapt, voel je dat de argwaan tussen vader en zoon begonnen is. Even later beland je echter in een gigantisch roze-bril-verhaal over de opgroeiende wonderzoon Nic. Ook daar werd mijn vermoeden bevestigd: een Amerikaans boek vol overbodige en onoprechte emoties. Ik had zelf op dat moment ook nog enige argwaan.

Het is knap dat de auteur David Sheff mij op een gegeven moment greep. Ook omdat hij mij op een kwetsbaar punt raakte: ouderschap en alle onzekerheden die hier bij voorbaat mee gepaard gaan. Daarna werd ik, ook toen het nog goed ging met Nic en zijn drugsgebruik nog in de categorie onschuldig viel, steeds meer door het verhaal geraakt.

Nic ging achteruit en daarna word je als lezer getuige van hoe ver je als ouder gaat voor je kind. En de angst dat je kind niet langer meer je vertrouweling, maar je vijand wordt. Sheff omschrijft dit rauw, eerlijk en helder. Het kwam steeds meer bij me binnen. Elke tegenslag van Nic, was er dubbel zo hard één voor zijn vader, de verteller. En uiteindelijk voor het hele gezin. Je voelt steeds meer mee en op een gegeven moment wordt het boek spannend, iets wat je maar lastig weglegt. Opnieuw werd ik verrast, maar dan in positieve zin.

Kortom, al met al was het een boek dat me raakte, waar ik wel echt even in moest komen en waarin ik aangesproken werd op mijn eigen rol als kind en als ouder.
Het is daarmee een boek dat niet snel uit mijn geheugen zal verdwijnen.

Sheff geeft tussen het verhaal ontzettend veel theoretische informatie over drugsproblematiek, specifiek de drug meth. Dat is interessant, maar ook wat te veel van het goede. Op het laatst heb ik al die wijsheden van psychologen, wetenschappers en behandelaars eerlijk gezegd overgeslagen. Het is te veel en vooral: te tegenstrijdig. Het levert je als lezer vooral meer vragen op. Dat heeft overigens wel het effect dat je als lezer minstens zo gedesoriënteerd bent als de vader van Nic.