Lezersrecensie
Fantastisch boek dat ertoe doet
De naamloze hoofdpersoon van Slechte gewoontes groeit op in San Blas, een arbeiderswijk in het Madrid van de jaren '80 en '90. Drugsverslaving is er een groot probleem en de politie neemt er rustig de tijd om op een melding af te komen. Vaak betekent het dat er weer een junk is gestorven.
In deze troosteloze omstandigheden groeit een kind op, het is 5 jaar oud in het eerste hoofdstuk en geboren als jongen. Maar ze weet al jong dat ze een meisje is. Om haar heen wonen meer personen zoals zij.
Laten we deze hoofdpersoon Sempre noemen, dat is de naam die haar eerste vriendje aan haar geeft. Ze merkt dat andere transvrouwen uit San Blas, zoals Margarita en De Pruik, met de nek worden aangekeken. Over deze vrouwen wordt gesproken alsof ze een ziekte hebben. De jonge Sempre kijkt dus wel uit om hardop te zeggen wat ze voelt. Ondertussen is ze op zoek naar de juiste woorden om aan te geven wie ze is, want ze voelt dat die woorden nog niet bestaan. Portero laat haar denken in een innerlijke monoloog:
"Ergens moest toch een taal vol trots en zelfbewustzijn bestaan, zodat ik in één klotekeer kon uitleggen wie ik werkelijk was. Ik zocht en zocht, maar het lukte niet, ik kon hem nergens vinden. Als meisje was ik niet bang om na te denken of te fantaseren over hoe het was om zo te zijn, waar ik voor vreesde was de reactie van de anderen, omdat ik zag hoe lelijk ze spraken over iets wat in wezen zo mooi was."
Op haar tocht naar adolescentie komt Sempre een paar onvergetelijke personages tegen, geweldig neergezet door Portero. Deze kleurrijke figuren, stoer, sterk en soms tragisch, zijn een mooie weerspiegeling van de queer gemeenschap. Stuk voor stuk helpen ze Sempre met het vormen van haar eigen identiteit.
De eerder genoemde Margarita speelt een belangrijke rol door het hele boek heen. Haar eerste vriendje Jay, die op seksueel gebied al een stuk wijzer is dan zij, maar ook barman Antonio, werkzaam in een gaybar in Chueca, de gaywijk van Madrid. Hij vertelt de jonggeliefden hoe belangrijk het als queer is om je eigen familie uit te kiezen. Hij vertelt iets over zijn vrienden, wiens portretten in de kroeg aan de muur hangen. Ze zijn allemaal overleden, daarom is Antonio ook niet te beroerd om Sempre en Jay een setje condooms mee te geven. Het woord AIDS valt niet, maar iedereen weet wat een slagveld die ziekte in de jaren '80 en '90 heeft aangericht onder de homogemeenschap.
Sempre haat haar lichaam, dat steeds mannelijker wordt. In haar kamer, dansend op de muziek van Morrissey, Bowie en Madonna kan ze zichzelf zijn, terwijl ze voor haar ouders en broer doet alsof ze een jongen is. Ze is heel angstig dat haar ouders niet meer van haar zullen houden als ze weten dat ze anders is.
Alana Portero heeft met Slechte gewoontes niet alleen een ontroerend boek met levensechte personages geschreven, maar helaas ook een heel noodzakelijk boek. Zoals bekend staan de rechten van de LGBTQ+-gemeenschap wereldwijd onder druk. Portero laat op indringende wijze voelen hoe het is voor een jong meisje om op te groeien in een wereld die voor een heel groot deel vijandig staat tegenover wie je bent. Het boek maakt je vaak verdrietig en af en toe woest, toch speelt ook humor een grote rol in het boek. De zwartgallige zelfspot, zo eigen voor de queer-gemeenschap, kun je zien als een overlevingsstrategie. De maatschappij spuugt ons uit, maar wij zijn nog altijd harder voor onszelf.
De stem van Alana Portero is onmisbaar in deze tijden van afnemende empathie en medemenselijkheid. Lees dit boek — niet alleen omdat het fantastisch is, maar ook omdat het ertoe doet.
In deze troosteloze omstandigheden groeit een kind op, het is 5 jaar oud in het eerste hoofdstuk en geboren als jongen. Maar ze weet al jong dat ze een meisje is. Om haar heen wonen meer personen zoals zij.
Laten we deze hoofdpersoon Sempre noemen, dat is de naam die haar eerste vriendje aan haar geeft. Ze merkt dat andere transvrouwen uit San Blas, zoals Margarita en De Pruik, met de nek worden aangekeken. Over deze vrouwen wordt gesproken alsof ze een ziekte hebben. De jonge Sempre kijkt dus wel uit om hardop te zeggen wat ze voelt. Ondertussen is ze op zoek naar de juiste woorden om aan te geven wie ze is, want ze voelt dat die woorden nog niet bestaan. Portero laat haar denken in een innerlijke monoloog:
"Ergens moest toch een taal vol trots en zelfbewustzijn bestaan, zodat ik in één klotekeer kon uitleggen wie ik werkelijk was. Ik zocht en zocht, maar het lukte niet, ik kon hem nergens vinden. Als meisje was ik niet bang om na te denken of te fantaseren over hoe het was om zo te zijn, waar ik voor vreesde was de reactie van de anderen, omdat ik zag hoe lelijk ze spraken over iets wat in wezen zo mooi was."
Op haar tocht naar adolescentie komt Sempre een paar onvergetelijke personages tegen, geweldig neergezet door Portero. Deze kleurrijke figuren, stoer, sterk en soms tragisch, zijn een mooie weerspiegeling van de queer gemeenschap. Stuk voor stuk helpen ze Sempre met het vormen van haar eigen identiteit.
De eerder genoemde Margarita speelt een belangrijke rol door het hele boek heen. Haar eerste vriendje Jay, die op seksueel gebied al een stuk wijzer is dan zij, maar ook barman Antonio, werkzaam in een gaybar in Chueca, de gaywijk van Madrid. Hij vertelt de jonggeliefden hoe belangrijk het als queer is om je eigen familie uit te kiezen. Hij vertelt iets over zijn vrienden, wiens portretten in de kroeg aan de muur hangen. Ze zijn allemaal overleden, daarom is Antonio ook niet te beroerd om Sempre en Jay een setje condooms mee te geven. Het woord AIDS valt niet, maar iedereen weet wat een slagveld die ziekte in de jaren '80 en '90 heeft aangericht onder de homogemeenschap.
Sempre haat haar lichaam, dat steeds mannelijker wordt. In haar kamer, dansend op de muziek van Morrissey, Bowie en Madonna kan ze zichzelf zijn, terwijl ze voor haar ouders en broer doet alsof ze een jongen is. Ze is heel angstig dat haar ouders niet meer van haar zullen houden als ze weten dat ze anders is.
Alana Portero heeft met Slechte gewoontes niet alleen een ontroerend boek met levensechte personages geschreven, maar helaas ook een heel noodzakelijk boek. Zoals bekend staan de rechten van de LGBTQ+-gemeenschap wereldwijd onder druk. Portero laat op indringende wijze voelen hoe het is voor een jong meisje om op te groeien in een wereld die voor een heel groot deel vijandig staat tegenover wie je bent. Het boek maakt je vaak verdrietig en af en toe woest, toch speelt ook humor een grote rol in het boek. De zwartgallige zelfspot, zo eigen voor de queer-gemeenschap, kun je zien als een overlevingsstrategie. De maatschappij spuugt ons uit, maar wij zijn nog altijd harder voor onszelf.
De stem van Alana Portero is onmisbaar in deze tijden van afnemende empathie en medemenselijkheid. Lees dit boek — niet alleen omdat het fantastisch is, maar ook omdat het ertoe doet.
3
Reageer op deze recensie
