Een uitdagend leesavontuur

Van de tientallen boeken die ik verslind springt er af en toe eentje uit. Het Blauwe Schrift van Jef Stroo is er zo een. Wat maakt voor mij een boek, een roman, tot een goed boek? In dit geval is het de knappe manier waarop een hele reeks universele thema's (hersenletsel, psychiatrie, onconventionele relatievormen, oorlog en dreiging van een totalitair regime, ...) uitgewerkt zijn tegen een correcte historische achtergrond. Het bij momenten ingewikkelde verhaal met veel personages en onverwachte tijdssprongen neemt je mee naar de twee Wereldoorlogen en de periode ertussen. Aanvankelijk is het wat wennen aan de ietwat barokke schrijfstijl met veel metaforen en beschrijvingen die soms aan een filmscenario doen denken. De dialogen komen wat kunstmatig over maar heel sterk en verhelderend vond ik de brieven die de protagonisten naar elkaar schrijven. Naar het einde toe kon ik het boek helemaal niet meer opzijleggen en las ik door tot in de vroege uurtjes.
Het verhaal neemt een onverwachte en ongeloofwaardige wending maar wordt daardoor bijzonder spannend.
Achteraf blijft de vraag je bezighouden hoe je je zelf doorheen een dergelijke periode zou bewogen hebben: braaf en lijdzaam op de achtergrond proberen blijven en daardoor onrechtstreeks het regime met al zijn gruwelen steunen, of dapper en met risico voor je eigen leven en dat van diegenen die je liefhebt in het verzet stappen...