Intens, rauw, krachtig en indrukwekkend!

Wanneer Ferry op 13 november 2015 samen met drie vrienden in de Bataclan in Parijs een concert van Eagles of Death Metal bijwoont, zit de sfeer er goed in. Hij omschrijft het als een concert met een gouden randje, totdat om 21.40u drie mannen met Kalasjnikovs het vuur openen en hun geweren richten op de bezoekers. Gescheiden van zijn vrienden en in doodsangst ligt Ferry op de vloer van de concertzaal, terwijl overal om hem heen mensen worden geraakt en overlijden. Wonder boven wonder ontsnapt hij, waarna hij een café binnengaat en daar opgevangen wordt.

Twee Franse vrouwen, Véronique en Valérie, ontfermen zich over hem en nemen hem mee naar het huis van Véronique. Een spannende tijd volgt, waarin hij telkens weer contact probeert te zoeken met zijn vrienden, zijn telefoon ontploft door alle berichten van vrienden en familie en de hel waaruit hij net is ontsnapt wereldnieuws wordt. Pas een uur na het begin van de aanslag weet hij dat zijn vrienden de aanslag allemaal hebben overleefd.

Vrijwel iedereen zal zich de beelden van de aanslagen in Parijs, in de Bataclan, bij Stade de France en in het centrum, nog wel kunnen herinneren. De nieuwsuitzendingen heb ik gevolgd en ik was erg onder de indruk van het interview met de vier vrienden, enkele dagen na de aanslag. Maar dit boek maakt nóg meer indruk dan de beelden die toen al naar buiten kwamen. Ferry heeft het verhaal zo persoonlijk, oprecht en indringend opgeschreven dat het voelt alsof je ook in de concertzaal bent, je voelt de (doods)angst, de dilemma’s en de drang om te overleven.

In een proloog stelt Ferry zichzelf voor als een ‘ouwe zeikerd’. Hij was vaak boos, kon lang wrok koesteren, relaties wilden niet lukken en hij was altijd alleen maar aan het werk. Hij vertelt hoe deze ervaring hem heeft veranderd, hoe alle media de mannen wisten te vinden (en als aasgieren bleven aandringen) terwijl er geen enkele vorm van hulpverlening werd aangeboden, over vriendschappen die sneuvelden terwijl andere sterker werden, over de (zwarte) humor die de vier vrienden zeker de eerste tijd op de been hield, over zijn PTSS en hoe slecht zijn werkgever daarop reageerde, over het belang van lotgenotencontact en over zijn contact met de vader van een dader. Op één dag zag hij het slechtste en het beste van de mensheid en dat veranderde hem als mens. Hij is nu meer dankbaar, optimistisch en vergevingsgezind en inspireert als spreker mensen om het beste uit hun leven te halen.

In ‘Souvenirs’ spaart Ferry niemand, zichzelf ook zeker niet, waardoor het een open, goudeerlijk, indrukwekkend en gedetailleerd verslag is geworden van een afschuwelijke maar levensveranderende gebeurtenis. Het is rauw, intens en krachtig, absoluut het lezen waard!