Teleurstellend door het gebrek aan spanning

Zes tieners komen samen te wonen in een van de mooiste strandhuizen van Venice Beach. Ze leiden het alledaagse leven van iedere doorsnee tiener. Ze gaan naar school, doen klusjes in huis, maken huiswerk en hangen wat rond met vrienden. Het enige verschil is dat er in het strandhuis geen ouders aanwezig zijn. De zes tieners zijn samengebracht door een en hetzelfde lot: ontvoogding. Voor elk van de tieners houdt dit in dat hun ouders geen zeggenschap meer over hen hebben en compleet onafhankelijk zijn. Deze vrijheid lijkt een zegen, maar hoe bevredigend is deze vrijheid in een huis vol tieners die stuk voor stuk enorme geheimen met zich meedragen?  

Het eerste gevoel dat omhoog komt borrelen na het lezen van dit boek is: teleurstelling. Met een onalledaags onderwerp als ontvoogding verwacht je als lezer een verrassend boek met veel informatie over dit ongewone onderwerp. Maar helaas. Na 347 bladzijden, dat het complete boek telt, rijzen er nog steeds veel vragen op over het ontvoogden van een zoon of dochter. Er wordt weinig aandacht geschonken aan waarom ouders zouden instemmen met het ontvoogden van hun kind, maar ook wordt de reden van de ontvoogding bij sommige personages amper besproken. Dit zorgt ervoor dat ontvoogding een heel ongrijpbaar en verwarrend thema in het boek blijft, dat storend aanwezig is tot de laatste bladzijde.  

Teleurstelling kenmerkt dit boek ook, omdat het verhaal abrupt eindigt. Hoewel Losgelaten het eerste boek in de ‘Venice Beach- serie is, worden er weinig verbanden gelegd met wat er in de aankomende delen zou kunnen gebeuren. Hierdoor blijft het spanningsniveau laag, wat de nieuwsgierigheid voor de volgende delen niet ten goede komt. Naast het gebrek aan nieuwsgierigheid en spanning heeft het verhaal geen hoge informatiedichtheid. Waar het eerste deel van een serie meestal het meest informatieve deel is, overheerst bij dit boek het gevoel dat de personages nog steeds onbekenden zijn voor de lezer. Dit komt wellicht ook door de korte hoofdstukken en het grote aantal verschillende perspectieven die de schrijver de lezer biedt. Hierdoor is er niet genoeg ruimte in het boek voor de lezer om iedere huisgenoot uitgebreid te leren kennen. Er wordt dan ook net te weinig blootgegeven om de lezer echt nieuwsgierig te maken, wat uiteindelijk voor de grootste teleurstelling zorgt.  

Ondanks dat het hoofdthema ontvoogding verwarrend blijft, is dit wel het thema dat het boek interessant maakt. Hierdoor zijn de zes tieners in staat om samen te gaan wonen. Zes compleet verschillende jongeren in een strandhuis laat de lezer popelen om te zien wat er allemaal mis zal gaan tijdens hun avontuur. Een huis vol onafhankelijke tieners, drugs en seks zorgt voor een lekker leesbaar verhaal. De personages hebben aparte persoonlijkheden en opvallende baantjes, maar toch komen ze niet helemaal uit de verf. Wellicht ook door het grote aantal perspectieven is er niet voldoende aandacht voor het presenteren van de personages, waardoor ze niet compleet overkomen. Hierdoor wil en kan de lezer zich niet volledig in hen verplaatsen. De lezer hangt als een helikopter boven het verhaal en is hierdoor een afstandelijke toeschouwer. De eenvoudige schrijfstijl van de schrijver draagt hier mogelijk ook aan bij. De zinsformuleringen zijn simpel en de hoofdstukken zijn kort gehouden. Hierdoor lijkt de schrijver ook enigszins van de hak op de tak te springen.  

Het idee van zes compleet verschillende tieners die voornamelijk vreemden van elkaar zijn klinkt als een avontuurlijk en verrassend verhaal. Stuk voor stuk nemen ze hun eigen problemen en geheimen mee het huis in, maar wat er helaas mist is spanning en echte inleving. Als je op zoekt bent naar een makkelijk en leesbaar verhaal is dit een prima boek, maar M.G. Reyes heeft helaas niet kunnen voldoen aan de verwachtingen van ervaren lezers.