Gips

Ik vind dat het boek een hele erg sterke start heeft, je zit gelijk in het verhaal en trekt je nieuwsgierigheid. Vooral dat voorafgaand niet verteld wordt wat er op Fitz haar gezicht staat. Maar wel weet dat Fitz heel erg boos is op haar ouders en er dus iets wat niet gezien mag worden op haar gezicht zit. En als ze Adam ontmoet in het ziekenhuis eigenlijk helemaal meegaat in vooral het beginnende pubergedrag. En niet emotioneel over wilt komen maar juist stoer en ouder, omdat hij ook wat ouder is. Geeft een hele speelse manier aan in het schrijven en duikje eigenlijk wel in het hoofd van Fitz over hoe ze zich voelt over Adam, haar ouders, haar zusje en de andere mensen die ze ontmoet. Het verhaal geeft je een kijkje vanuit haar eigen blik en krijg je haar gedachtes mee. Door de schrijfstijl kon ik zelf tijdens het lezen echt vanuit het perspectief kijken van Fitz en haar ervaring maar ook vanuit mijn eigen bril en daar een mening over vormen. Ik herkende ook wel heel erg het pubergedrag wat ik vroeger erg had met dingen vooral zelf willen kunnen maar dan toch soms nog een beetje hulp nodig hebben maar daar nog niet aan willen toe geven. Maar wel heel erg gepassioneerd zijn over de eigen gevoelens. En uit eindelijk hier wel over praten of dit laten zien met een actie. Ik vond gips echt een heel erg lachwekkend boek en heel leuk geschreven door op deze manier kennis te maken met Fritz. Wel frustreerde mij het soms wel in het verhaal dat de ouders bijvoorbeeld niet voldeden aan de behoefte van Fitz om in gesprek te gaan over een ‘moeilijk’ onderwerp.