beklemmend en aangrijpend

Wat bij dit boek steeds weer naar boven blijft komen is het beklemmende gevoel. Dat weet Kyra Wilder zo mooi op te bouwen in haar debuut. Het deed me ontzettend denken aan Dagen Van Verlating, van Elena Ferrante. Dat gaf hetzelfde gevoel. Er is bij het lezen tegelijkertijd herkenning en ook weer niet. Dat is ook het mooie aan het verhaal; waar ligt de grens. Tussen vermoeidheid en waanzin, tussen functioneren en totaal de weg kwijt zijn. En dat alles door de ogen (en in het hoofd) van de hoofdpersoon, zodat je met haar mee loopt, het soms uit wilt schreeuwen tegen haar, en vervolgens net zo verward achterblijft als zij. Echt heel knap gedaan. Het boek staat bol van de soms heel rake metaforen. Het maakt nieuwsgierig naar volgende romans van deze auteur. Kiest ze dan voor een andere stijl, kan ze net zo raken als het minder autobiografisch zal zijn?