De Zilverweg kabbelt voort zonder echt spannend te worden

De Zilverweg is het debuut van Stina Jackson (1983), een Zweedse schrijfster die tegenwoordig in Amerika woont. Het boek werd aangekondigd als Beste Scandinavische thriller, nadat het de Zweedse thrillerprijs Glasnyckeln gewonnen had. De verwachting was dan ook een zinderend boek in handen te hebben - spannend van de eerste tot de laatste letter. Helaas maakt Jackson die verwachting niet waar.

Voor een thriller komt het verhaal langzaam op gang. De Noord-Scandinavische landschappen worden tot in detail beschreven. Als lezer krijg je er een prachtig beeld van. In dit desolate landschap is een vader op zoek naar zijn vermiste dochter. Zijn wanhoop is constant voelbaar. Hij rijdt van plek naar plek en rookt zich helemaal suf. Dit laatste stoorde mij trouwens ontzettend en vind ik ook van weinig toegevoegde waarde voor het verhaal.

Naast deze zoektocht loopt nog een tweede verhaal over een meisje dat naar het Noorden verhuisd is om in te trekken bij de nieuwe vriend van haar moeder. Ook zij voelt zich verschrikkelijk alleen, zij het door andere omstandigheden.

Het verhaal zit prima in elkaar, maar valt wat mij betreft niet onder de noemer “thriller”.

Pas in deel 2 wordt het verhaal spannender. Wel heb ik het idee dat dit deel van het verhaal afgeraffeld wordt - waar deel 1 juist nauwkeurig uitgewerkt werd.
Het plot is ook totaal niet verrassend. Voor de meeste lezers zal het allang duidelijk zijn hoe de vork hoogstwaarschijnlijk in de steel zit.

Al met al is De Zilverweg een boek dat prettig leest met een verhaal dat voortkabbelt zonder echt spannend te worden. Niet wat je verwacht van een thriller.