Een boek geschreven door de sterren.

Een weeffout in onze sterren . Roman - 262 paginas
~ John Green Lemniscaat

Hazel Grace heeft kanker en lijkt depressief te zijn. Waneer ze daarvoor naar een praatgroep gaat ontmoet ze Gus, hij zal haar leven voorgoed veranderen.
John Green (1977) is een jonge Amerikaanse auteur, uit Indianapolis. Hij bracht in 2005 zijn eerste roman uit. Ook is hij bekend geworden door het Youtube kanaal vlogbrothers. Hij is tegenwoordig vooral bekend door zijn fantastische boek zoals: paper towns, 29x katherine, turtles all the way down, enz. Zijn boeken worden wereldwijd gelezen en vertaalt.
Voor in het boek geeft John Green aan dat het verhaal verzonnen is. Hij zegt dat je vooral niet moet gaan kijken of dat het echt is want dat zou teniet doen aan het verhaal. Ik vind het goed dat hij dit benoemde, anders zou ik denk ik ook gaan opzoeken of dat het verhaal echt was.
Terwijl ik aan het lezen was bleef ik mij verbazen over de zorgvuldigheid waarmee de woorden zijn gekozen. Ik heb geen enkele keer gehad dat ik het gevoel had dat een woord misplaatst was. Alles klopt gewoon. “ ‘Het is gewoon zo,’ zei hij. Hij keek me aan en ik zag de rimpeltjes naast zijn ogen. ‘Ik ben verliefd op je en ik ben niet van plan mezelf het eenvoudige genoegen te ontzeggen om de waarheid te spreken. Ik ben verliefd op je en ik weet dat liefde slechts een roep in de leegte is, en dat vergetelheid onvermijdelijk is, en dat we allemaal gedoemd zijn, en dat er een dag zal komen dat alles wat we tot stand hebben gebracht tot stof zal zijn wedergekeerd, en ik weet dat de zon de enige aarde die we ooit zullen hebben zal verzwelgen, en ik ben verliefd op je.’ ”.
Het verhaal is ondanks dat het verzonnen is wel erg logisch. Kijk, er zijn wat kleine stukjes die het verhaal een beetje ongeloofwaardig maken. Maar dat siert dit verhaal juist. Het verhaal heeft natuurlijk een hele verdrietige basis. Maar ondanks dat wordt het alleen op het einde echt verdrietig. Dat komt doordat sommige scherpe randjes eraf gehaald zijn. Begrijp het niet verkeerd, het einde is nog steeds traanopwekkend maar het verhaal heeft een humoristische ondertoon wat ontzettend knap is om voor elkaar te krijgen. Ik denk dus dat het bij dit verhaal goed is dat het erg geloofwaardig is maar toch ook niet.
Nog even over die humoristische ondertoon. Het wordt op zoveel manieren duidelijk gemaakt. Zo is een belangrijk onderdeel in het boek het boek een vorstelijke beproeving dit gaat over een meisje met kanker maar daar gaat het dan ook weer niet over. Hazel is geobserdeerd door dit boek, onder andere omdat het eindigt midden in de zin. Daardoor weet ze dus niet hoe het afloopt. Dit resulteerd erin dat zij naar Amsterdam zullen gaan. Ik vind het feit dat John Green ook het idee voor dit 2de boek in het boek bedacht ronduit geniaal! Dan nog een andere prachtig humoristisch moment door het boek heen. “Toen stak Augustus Waters een hand in zijn zak en haalde er nota bene een pakje sigaretten uit. Hij klapte het open en stak een sigaret tussen zijn lippen. ‘Meen je dat nou? ‘ vroeg ik. ‘Denk je dat dat stoer is? O, mijn god, nu heb je alles verpest.’ … ‘ O, mijn, god, ook al heb je verdomme al kanker gehad , geld geven aan een bedrijf in ruil voor de kans om nog meer kanker te krijgen. O, mijn god. Laat ik je verzekeren dat het klote is als je niet kunt ademen. Wat een afknapper.’ … ‘Je gaat er pas dood aan als je ze aansteekt,’ zei hij. ‘En ik heb er nog nooit eentje aangestoken. Het is een metafoor, snap je: je stopt het ding dat je dood kan maken gewoon tussen je tanden, maar je geeft het niet de macht om je te doden. Het is een metafoor.’ Dit is een onderdeel waar ik persoonlijk erg om moest lachen. Ik bedoel, wie zou dit kunnen bedenken. Het is een metafoor.
Als ik terugkijk op het lezen van dit boek, weet ik één ding zeker. Het heeft veel verschillende emoties, deze worden prachtig omschreven wat ze nog krachtig maakt. Ik vond dit echt een prachtig boek en ik zou niet weten wie ik het niet aan zou raden. Het is prachtig, mooi omschreven waardoor je er snel doorheen leest. Ook het einde kan niet mooier. Ik heb denk ik maar één aanmerkingspunt. Het boek eindigt niet in het midden van de zin.