Over truien en witte regels

Een simpele roze kaft, de titel in potlood, half doorgehaald. De bladspiegel is ruim. De hoofdstukken kort, al mogen ze die naam bijna niet hebben. Het is alsof je een notitieboekje leest waarbij de pagina's soms niet meer in de goede volgorde liggen. Op het papier staan de gedachten van Twee. Haar tweelingbroer (Een) noemde hen zo: Een en Twee, hij is de oudste, zij de rest. Twee heeft een hele innige relatie met haar broer. Hij heeft een klitterige zus. Hoe losser hij zich worstelt uit haar greep, hoe meer zij haar best doet. Een werkt in een kroeg achter de bar, Twee vouwt truien op in een tweedehands kledingwinkel. Twee vindt het leven lastig, Een stapt er uit. Zijn zus moet daar mee leren leven, maar hoe doe je dat als je eigenlijk al niet weet hoe?

In "Waar ik liever niet aan denk" wordt vooral heel veel niet gezegd, het verhaal speelt zich eerder af op de witregels dan in de letters. De opzet maakte dat ik de neiging had door het boek heen te vliegen. Het taalgebruik van de auteur is sterk, maar niet zo dat het me afremde in mijn leessnelheid. Daarom: 3 sterren.