leven alsof het je laatste dag is

Wat doe je als je weet dat de aarde over twee maanden kan vergaan? In ‘We keken allemaal op’ van Tommy Wallach kruip je onder de huid van Eliza, Peter, Anita en Andy. Ze zitten in het laatste jaar van high school en hebben heel verschillende ideeën over het leven, de liefde, vriendschap en de toekomst. Maar al die verschillen doen er opeens niet meer toe als er een komeet ontdekt wordt die de aarde snel nadert. De kans dat de wereld vernietigd zal worden is ongeveer vijfenzestig procent. Iedereen heeft nog twee maanden om wat van het leven te maken. Twee maanden om écht te leven.

Ik hou niet zo van die uitspraak: ‘leef alsof het je laatste dag is’, want ik vind de verwondering van een eerste dag eigenlijk mooier. Maar de dreiging van een asteroïde en dat je laatste dagen zijn geteld, geeft in dit verhaal meerdere mooie boodschappen en ontwikkelingen.
‘Voel je je hyper?’
‘Nee, ik voel me eigenlijk heel rustig.’
‘En hoe komt dat, denk je?’
‘Ik neem aan omdat ik me realiseer dat niets er echt toe doet.’
Prachtig zijn de gesprekken tussen de jongeren en hun vergevingsgezindheid. Hun littekens en hun achtergrond. En dat tussen sommige karakters de verschillen weg lijken te vragen vanwege de verbinding die ze vinden en dat anderen inzien dat ze ondanks gelijkenissen toch echt anders zijn en geen beter persoon worden van het contact.
‘Zoals ik het zie, is alles in het universum niet meer dan een gebeurtenis. Jij, Peter Roeselin, bent maar een gebeurtenis. En ik ook. En jij en ik, nu hier samen, dat is er ook een. En als je het zo bekijkt is een berg ook een gebeurtenis. Het is geen ding. Het is een manier waarop de tijd zich manifesteert.’
Hoewel ik de schrijfstijl over het geheel genomen prettig vind, lijkt de schrijver een beetje zoekende. Soms zijn er stukken vol overdenkingen en beschrijvingen en een volgend hoofdstuk bestaat pagina’s lang uit alleen dialoog, zonder tussenkomst van een beschrijving van een handeling of omgeving.
Het omslag is naar mijn smaak te minimalistisch. Een heel stuk zwart met bovenin klein in beeld de titel en onderaan een foto van jongeren die omhoog kijken. Ik heb de Engelse versie opgezocht en die vind ik al een heel stuk beter, doordat ze de titel daar groter hebben afgedrukt.
Deze frisse Young Adult zet je aan het denken over onze eindigheid, over leven vanuit je hart, over alles wat er toe doet en tegelijk niets toe doet. Het is het waard om te lezen!